«Και τ’ όνειρο μας είναι
στην Πόλη
εμείς να μπούμε
Σημαία να
υψώσουμε
τον Ύμνο εμείς να πούμε»
Το σύνθημα αυτό το άκουσα για πρώτη φορά χθες από την τηλεόραση. Είναι
προφανώς νέας κοπής, δεν ανήκει στο «παραδοσιακό ρεπερτόριο» των Ειδικών
Δυνάμεων. Θυμήθηκα ένα παρόμοιο τραγούδι που λέγαμε όταν υπηρετούσαμε την θητεία
μας και πήγαινε κάπως έτσι:«Στον τρούλο της Αγια-Σοφιάς
θ' ανέβω για να βγάλω
την τούρκικη ημισέληνο
και τον Σταυρό να βάλω.
Και τότε μόνο ο Θεός
την Πόλη θα φωτίσει
κι ο Ύμνος ο Ελληνικός
παντού θα αντηχήσει»
Το νέο σύνθημα των ΟΥΚάδων μου άρεσε περισσότερο. Είναι πιο άμεσο και πιο λυρικό. Κλείνει την Μεγάλη Ιδέα μέσα σε τέσσερις λέξεις. Όνειρο, Πόλη, Σημαία και Ύμνος. Είναι όμως επηρεασμένο και από το πνεύμα της εποχής, που καταδικάζει τις ακρότητες (ακόμα και τις λεκτικές )και δεν θέλει «αίμα και μίσος» στα στρατιωτικά άσματα.
