ΑΝΑΝΕΩΤΙΚΗ ΧΡΕΩΚΟΠΙΑ

Κέρκυρα, 8 Αυγούστου 2010
ΜΑΡΙΟΣ ΑΝΘΗΣ - ΝΑΥΣΙΚΑ ΚΥΡΙΑΚΗ
Μέλη του ιδρυτικού πυρήνα της Ενιαίας

Αριστερής Κίνησης - ΕΝΑΚ

***

Στην δική μας εποχή ο αγώνας για την συσπείρωση, την αναγέννηση, την ουσιαστική ενότητα του λαϊκού κινήματος, για την αντίσταση και τη νικηφόρα προοπτική, είναι –θεωρούμε- κεντρικής σημασίας και όπως επιβεβαιώνεται διαρκώς, αγώνας ιδιαίτερα σύνθετος. Ο χώρος διεξαγωγής του είναι το λαϊκό κίνημα και παρράλληλα τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα, οι κοινωνικές δυνάμεις. Ο κρίσιμος αυτός αγώνας διαθέτει πολιτικοιδεολογικά χαρακτηριστικά, μαζί όμως, ολοένα και περισσότερο, εμπλουτίζεται στο εσωτερικό του με χαρακτηριστικά ταξικής πάλης και ταξικής αναμέτρησης που επιδρούν και καθορίζουν συμπεριφορές, πολιτικές, τελικά την ίδια τη διαδρομή. Είναι για μας ξεκάθαρη κι αφετηριακή θέση ότι η λαϊκή βάση πολιτικών φορέων και χώρων είναι βασικά αμέτοχη και εξαιρείται από αρνητικές εξελίξεις που διαμορφώνονται σε κέντρα αποφάσεων, στα οποία ουσιαστικά δε συμμετέχει, ούτε βέβαια της προσφαίρεται αυτή η δυνατότητα.
Από την περίοδο που στελέχη της αυτοαποκαλούμενης «ανανεωτικής αριστεράς» μας κατηγορούσαν δημόσια ότι «προσβάλουμε την κουλτούρα του χώρου» (εμάς και άλλους συντρόφους) επειδή στεκόμασταν με συνέπεια σε θέσεις αρχών, δεν έχει περάσει πολύς καιρός. Ο καιρός είναι λίγος και τα λαϊκά ραντάρ ακόμα κρατούν στις οθόνες τους εκείνα τα στίγματα. Από τότε μέχρι σήμερα έχουν συμβεί πολλά και έχουν αποκρυσταλλωθεί καταστάσεις που επιτρέπουν και επιβάλλουν πλέον μια ξεκάθαρη πολιτική ανακεφαλαίωση και μια βάσιμη, αντικειμενική πολιτική εκτίμηση. Μια δημόσια εκτίμηση επιβεβλημένη, στο πλαίσιο της δικής μας επικοινωνίας με το λαό και τους κοινωνικούς αγωνιστές.
Από τότε μέχρι σήμερα, η «κουλτούρα του χώρου» επέτρεψε και επέβαλλε σε έναν πολιτικό ηγέτη της «ανανεωτικής αριστεράς και της οικολογίας» να μετατραπεί σε υπάλληλο επιχειρηματικού ομίλου με την ιδιότητα του δοτού προέδρου μεγάλης ΠΑΕ! Αυτή η κουλτούρα επέτρεψε επίσης σε έναν «ιστορικό ηγέτη της ανανεωτικής αριστεράς» (κ. Λ. Κύρκο) να οργανώνει τηλεοπτικά γεύματα με τον πολιτική ηγεσία και τον πρωθυπουργό, λίγο πριν την εξαγγελία των αντιλαϊκών μέτρων και του Μνημονίου και να απαιτεί συστράτευση και κοινή πορεία μαζί τους. Επέτρεψε σ’ έναν τρίτο «ηγέτη», τον κ. Φ. Κουβέλη να κάνει διάσπαση και να ανακοινώσει (επιτέλους!) το δικό του κόμμα, ενώ ένας τέταρτος «ηγέτης» ο κ. Αλέξης Τσίπρας, βιώνει την μοναξιά του κάθως τον εγκαταλείπουν οι «φίλοι» του, οι στυλοβάτες και υποστηριχτές του στον κοινό τους αγώνα υπέρ της «ευρωπαϊκής προοπτικής και του οικολογικού πνεύματος» και ενάντια στον «αριστερισμό». Ο χαντακωμένος πολιτικός φορέας γίνεται κοινός περίγελος και οδηγείται στην ανυπολοψία και την ξεκάθαρη πολιτική χρεωκοπία.
Οι «ηγέτες» αυτοί είναι φανερό πλέον σε όλους, δεν ήθελαν συσπείρωση μαχητική, δεν ήθελαν λαϊκή ενότητα και κυρίως δεν άντεχαν το λαό και τους αγωνιστές γύρω τους, στα πόδια τους. Ήθελαν και επέβαλλαν τελικά αυτό στο οποίο απέδειξαν ότι αληθινά πιστεύουν: Μικρό κόμμα, τσιράκι, ουρά και δεκανίκι του αστικού πολιτικού και κοινωνικού συστήματος.
Ένα μεσοαστικό μόρφωμα, ακατάσχετης ρητορείας χωρίς περιεχόμενο, επικοινωνιακών τεχνασμάτων και σχημάτων, έξω από τον λαϊκό παλμό, τα προβλήματα, τους αγώνες. Ένα κόμμα στα μέτρα και τις προδιαγραφές του συστήματος, που δεν συγκρούεται, δεν οργανώνει ουσιαστικούς αγώνες, που δεν έχει στόχους, μορφή, περιεχόμενο. Ένα –εσκεμένα- αδόμητο σύνολο της «ευρωπαϊκής οικολογίας» που δεν διατάσσεται σε συνεπή αντικαπιταλιστική-αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση αλλά σε αποσπασματικές, ρητορικές κριτικές παρατηρήσεις και φιλικές συμβουλές στο σύστημα. Ένα τέτοιο κόμμα, όπως τελικά το κατάντησαν, μπορεί να το χρειάζεται το σύστημα για τις εφεδρικές ανάγκες του, όμως δεν το χρειάζεται η εργατική τάξη, η νεολαία, ο λαός, γι’ αυτό του στρέφουν μαζικά την πλάτη, δείχνοντας έμπραχτα την δυσφορία και την απαγοήτευσή τους.
Οι παραπάνω παρατηρήσεις μας, αναφέρονται σε ελάχιστα σε σχέση με το σύνολο και την πλοκή του ζητήματος, συμβολικής και ουσιαστικής σημασίας γεγονότα, που προσδιορίζουν και καθορίζουν την πορεία των εξελίξεων, κυρίως τα τελευταία δυο χρόνια.
Περισσότερο ακριβές είναι ότι ένα σύνολο γεγονότων διαμόρφωσε μια συσσώρευση μέσα στην οποία συνυπάρχουν σε αλληλοεξάρτηση όλα τα ποιοτικά στοιχεία μιας πολιτικής διαπάλης και μαζί μιας ταξικής διαπάλης. Αυτή την παράμετρο, της ταξικής διαπάλης, μέσα στο κίνημα, εμείς την υπογραμμίζουμε καθώς εκτιμούμε ότι είναι ανάγκη να τεθεί με ακόμα μεγαλύτερη ένταση και επιμονή στο πλαίσιο της πολιτικής δράσης και σκέψης.
Στο νομό μας, την Κέρκυρα, συνέβησαν τα -τουλάχιστον- δυο τελευταία χρόνια, όλες αυτές οι εξελίξεις που σχετίζονται ευθέως με το πλαίσιο, το κλίμα, που περιγράψαμε παραπάνω. Εκτιμούμε, μάλιστα, ότι η Κέρκυρα, λειτούργησε σε ένα ορισμένο βαθμό, ως προπομπός, σαν δοκιμαστικό πεδίο σε σχέση με γεγονότα ευρύτερης κλίμακας. Δεν θεωρούμε για την ώρα αναγκαίο να αναφερθούμε αναλυτικά και διεξοδικά σε αυτά τα γεγονότα. Θα θέσουμε μόνο ορισμένα θέματα που επιβεβαιώνουν περίτρανα το βασικό συμπέρασμα ότι η «ανανεωτική πολιτική» ούτε ανανεωτική είναι, ούτε ιδιαίτερα δημοκρατική είναι, ούτε βέβαια προγραμματική αντιπολίτευση διεξάγει, όπως φανφαρόνικα ισχυρίζεται:
1) Όλες οι ομάδες και παρέες της λογόμενης ανανέωσης και μαζί τους οι διάφοροι συνεργάτες τους «νεο-ανανεωτές» ακολούθησαν πρακτικές σκληρών αποκλεισμών και κάθε είδους καιροσκοπικών πρακτικών με στόχο τον στενό, τον πλήρη πολιτικό έλεγχο. Στην θέση μας για ανοιχτή, μαζική λαϊκή δράση, στην πολιτική μας θέση «πιο ενωτικά, πιο αριστερά» απάντησαν με «ανανεωτικές» βιαιότητες με παρασκηνιακές μεθοδεύσεις, με ακρότητες, με πλήρη αποκλεισμό.
Βέβαια, εμείς δεν αποκλειστήκαμε ούτε από το λαό και τη νεολαία, ούτε από την πολιτική δράση. Αυτοί ήταν που αποκλείστηκαν.
2) Σε όλα τα βασικά πολιτικά και κοινωνικά μέτωπα κινήθηκαν συνειδητά αποπροσανατολιστικά, με ένα συνδυασμό αποδυνάμωσης των κινημάτων και συμβιβασμού με το τοπικό μπλοκ εξουσίας.
Είναι χαρακτηριστική περίπτωση η στάση τους στο μεγάλο πρόβλημα των στερεών αποβλήτων, οι θέσεις που κατά καιρούς, ασύνδετα προέβαλαν, η εγκατάλειψη συλλογικών θέσεων, ο ρόλος στελεχών τους εντός του μπλοκ εξουσίας και της πολιτικής που αυτό ασκεί. Για το θέμα αυτό θα μπορούσε να γραφτεί ένα πυκνό άρθρο γεμάτο στοιχεία.
3) Η παρουσία τους στον εργατικό-λαϊκό χώρο, μέσα σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, δεν ήταν απλά ανύπαρκτη και περιφρονητική για τους εργαζόμενους της Κέρκυρας. Ήταν παρουσία εχθρική προς την ανάπτυξη των λαϊκών εργατικών αγώνων. Στήριξαν επίμονα και με όλους τους τρόπους τις συνδιακλιστικές ηγεσίες του δικομματισμού. Έφτασαν στο απίστευτο σημείο να κατεβάσουν, με πιέσεις και εκβιαστικά, διασπαστικό ψηφοδέλτιο στο μεγάλο σωματείο των ξενοδοχοϋπαλλήλων λαμβάνοντας το 1,5% των ψήφων(!) αρνούμενοι τις προτάσεις μας για ενωτικό ταξικό ψηφοδέλτιο.
4) Η επίσημη θέση για «ενότητας της αριστεράς» έγινε εδώ και περίγελος και υποκρισία. Χαντακώθηκε και συκοφαντήθηκε στα χέρια των παρεών που την επικαλούνται μόνο υποκριτικά και προσχηματικά.
5) Η λεγομένη «προγραμματική αντιπολίτευση» αποδεικνύεται απόλυτα κενή. Δεν εκφράστηκε από τους ανανεωτές και τους συμμάχους τους καμία συγκροτημένη, επικεντρωμένη και ολοκληρωμένη θέση-πρόταση για τα τεράστια προβλήματα του νομού μας στα χρόνια που πέρασαν. Η πολιτική παρέμβαση υπήρξε ασήμαντη, αδόμητη, χωρίς στόχους και προοπτική. Αξίζει –πράγματι- να υπενθυμίσουμε εδώ ένα απόσπασμα άρθρου-απάντησης τριων συντρόφων (Γ.Μ.-Σ.Κ.-Μ.Α.) που δημοσιεύτηκε στον τύπο στις 10/10/2008 και έλεγε: «η επίκληση της διάσημης ‘κουλτούρας τους χώρου’ όχι μόνο δεν μπορεί να συσκοτίσει την αλήθεια αλλά πετυχαίνει ακριβώς το αντίθετο. Την αναδεικνύει».

Επίσης, επειδή εμείς είμαστε αποφασισμένοι να συνεχίσουμε σταθερά και επίμονα τον πολιτικό και κοινωνικό αγώνα, θα κλείσουμε αυτή την πολιτική παρέμβαση υπενθυμίζοντας ένα ακόμα απόσπασμα του παραπάνω αναφερόμενου άρθρου με ημερομηνία 10/10/2008, που υπογράμμιζε: «Τέλος , όμως, το σημαντικότερο θέμα αφορά την ατομική και συλλογική μας επιλογή και εστιάζεται στο ερώτημα: Είμαστε στη γραμμή του αγώνα, είμαστε στη γραμμή της ανατροπής ή είμαστε με τη γραμμή του συμβιβασμού και της μακάριας στασιμότητας; Από την απάντηση σε αυτό το επίκαιρο και πιεστικό ερώτημα δεν μπορεί και δεν πρόκειται να γλυτώσει κανείς».