ΕΝΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ

άρθρο των Μάριου Άνθη - Νίκου Μάνδυλα Μελών της Σ.Ε. της ΕΡΓΑΚ. 

 Τα σύγχρονα προβλήματα των εργαζομένων της χώρας, είναι ξεκάθαρα προβλήματα επιβίωσης. Στα χρόνια που πέρασαν έχουν συντελεστεί συνδυασμένες κινήσεις από τις κυβερνήσεις του εγχώριου μπλοκ εξουσίας και των ξένων κέντρων, που έχουν διαμορφώσει μια νέα πραγματικότητα κατάργησης κάθε λαϊκής κατάκτησης και δικαιώματος στην εργασία και στη ζωή. Βασικό “δικαίωμα” και κατεύθυνση για τον εργαζόμενο, είναι πλέον μόνο η ανεργία με τα παράγωγά της, την ανέχεια, την εξαθλίωση, την μετατροπή σε πάμφθηνη εργατική δύναμη.Υπάρχουν δύο δρόμοι, δύο δυνατότητες. Η παραδοχή – αποδοχή αυτής της κατάστασης είναι ο ένας δρόμος. Η ριζική ανατροπή αυτής της πραγματικότητας είναι ο δεύτερος. Όπως εξελίσσονται τα πράγματα, κάποιος “μέσος” ή και “τρίτος” δρόμος, στις σημερινές συνθήκες δεν μπορεί να υπάρξει. Αν υποθέσουμε ότι κάποιος (πολιτική δύναμη – άλλη κυβέρνηση) επιχειρήσει σήμερα μια τέτοια “μεσαία” ή “κεντρώα” πολιτική, αντικειμενικά θα οδηγηθεί σε σύμμαχη – συμπορευόμενη θέση και σχέση με τις δυνάμεις της εργοδοσίας, του κεφαλαίου, των πολυεθνικών και των ξένων κέντρων.

Και αυτό γιατί, αυτές οι δυνάμεις έχουν ήδη πετύχει και εδραιώσει ένα σημαντικό τμήμα των επιδιώξεων τους. Επιπλέον, γιατί πιέζουν σκληρά, με κάθε πιθανό και απίθανο μέσο. Επίσης, αντικειμενικά, όποιος επιλέξει να κινηθεί στον “μέσο” δρόμο, θα φέρει απέναντι του την μεγάλη μάζα , των ανέργων, απολυμένων, εξαθλιωμένων μισθωτών κ.λ.π. Αυτός, θα βοηθήσει και θα στηρίξει στην πράξη την βασική θέση των κυρίαρχων δυνάμεων της εξάρτησης, ότι η πολιτική της υποταγής στα ξένα κέντρα και στις εντολές τους, είναι δήθεν μονόδρομος. Επιπλέον, θα δικαιώσει τις προπαγάνδες τους, που λένε ότι ουσιαστική κοινωνική και λαϊκή πολιτική, είναι “σήμερα” αδύνατη, ότι οι δημόσιες επιχειρήσεις ( ΔΕΗ κτλ) είναι δήθεν "αντιαναπτυξιακές". Στο τέλος, αυτός που θα δοκιμάσει να πατήσει (εμπνεόμενος από “ρεαλισμό”) σε δύο βάρκες, θα βρεθεί ανάμεσα σε δύο μέτωπα, αντιμέτωπος και με τους εξαθλιωμένους εργαζόμενους που δίκαια θα διεκδικούν, αλλά και με τα αρπακτικά του κεφαλαίου, των ιμπεριαλιστικών κέντρων και της Μερκελικής ευρωζώνης. Σε μια άλλη περίπτωση, μια τέτοια "μεσαίου τύπου" πολιτική, θα προκαλέσει μια σοβαρή λαϊκή κοινωνική απογοήτευση και αδράνεια, που θα αποβεί και αυτή , υπέρ των σχεδιασμών του κεφαλαίου. Δεν ξεχνάμε ότι η μπίλια στη ρουλέτα της καθημερινότητας, με μαθηματική ακρίβεια… σταματάει στο κλείσιμο επιχειρήσεων, στις απολύσεις, στις διαθεσιμότητες, στις κινητικότητες εργαζομένων, στις μειώσεις μισθών και συντάξεων, με άμεσο και απώτερο σκοπό την παγιωμένη εξαθλίωση - φτωχοποίηση και τον μαρασμό των Ελλήνων εργαζομένων και πολιτών. Η κρίση του καπιταλιστικού συστήματος έχει αντικειμενικό χαρακτήρα, δεν είναι ούτε μύθος, ούτε κόλπο ή συνωμοσία. Αλλά και η εξαθλίωση του λαού μας είναι επίσης πραγματική και διαρκώς αυξανόμενη. Είναι τέτοιας έκτασης που δεν αντιμετωπίζεται με “ελεήμονα” προγράμματα “ενάντια στην φτώχεια”, όπως δεν αντιμετωπίζονται οι σοβαρές αρρώστιες με παυσίπονα. Η κοινωνία, στην μεγάλη της πλειοψηφία, κατρακυλά στην εξαθλίωση, στην τεράστια ανεργία, στην ανέχεια, στην κοινωνική και οικονομική συρρίκνωση και τον αφανισμό. Ταυτόχρονα διατηρούνται και αυξάνoνται τα προνόμια και τα κέρδη των ισχυρών και της κλεφτοκρατίας. Πλέον είμαστε στην φάση του σκωτσέζικου ντους, οπού το νερό έχει πάει στο τέρμα κρύο. "Κινητικότητα, ανάκαμψη, διαπραγμάτευση, επενδύσεις ".. Κουνάμε το κεφάλι βαθυστόχαστα, μιας και δεν μπορούμε να δούμε κάποιο ουσιώδες νόημα πίσω από τις λέξεις…Πάψαμε να είμαστε άνθρωποι και γίναμε προϊόν…"Καλό" το παραμύθι παιδιά, αλλά έχει και δράκο υπόθεση. Στην Ελλάδα του σήμερα, πληθαίνουν τα στοιχεία σχετικά με την πολιτική βασικών δυνάμεων της αντιπολίτευσης ( στην συγκυβέρνηση) που επιχειρεί με τέτοια “μέση” κατεύθυνση. Τέτοια στοιχεία έδωσε και η πρόσφατη τοποθέτηση Τσίπρα στην Κέρκυρα. Εμείς, όπως και ο εργατικός κόσμος συνολικά, δεν έχουμε γενικά και αόριστα “ κακοπιστία” απέναντι σε κανέναν, όμως οφείλουμε να έχουμε κρίση και να βλέπουμε καθαρά. Επίσης, θεωρούμε ότι έχουμε ευθύνη να δούμε και να πούμε – τώρα- τα πράγματα ανοιχτά και με το όνομά τους. Γιατί το "μετά" θα είναι μια άλλη υπόθεση. Να βάλουμε τις σκέψεις και τις θέσεις μας - τώρα και ανοιχτά - μέσα στην εργατική τάξη, αυτό είναι ουσιαστικό θέμα. Με τέτοια καταστροφή που υφίσταται η χώρα και ο λαός, λογικά θα έπρεπε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να είχε απογειωθεί δημοσκοπικά. Όμως κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Ο εργαζόμενος λαός είναι , σε σημαντικό βαθμό, εχθρικός απέναντι στις κυρίαρχες πολιτικές, στο εγχώριο μπλοκ εξουσίας και στα ξένα κέντρα - και - ταγμένος ανοιχτά απέναντι στην σημερινή αντιλαϊκή εξουσία. Ο λαός θέλει να αγωνιστεί, όμως είναι πολλοί και πολλά που τον εμποδίζουν. Συμβιβασμοί, διασπαστικές πρακτικές, συνδικαλιστικές και πολιτικές ηγεσίες, έλλειμμα προοπτικής και πολλά άλλα. Στο τέλος, του ρίχνουν και το ανάθεμα, ότι “κοιμάται” και δεν “ξεσηκώνεται”. Ο λαϊκός κόσμος –όμως- θέλει εγγυήσεις, θέλει καθαρές κουβέντες, θέλει ανάληψη ευθύνης. Θέλει να πάρει πίσω όσα του αφαίρεσαν και να κερδίσει πολύ περισσότερα. Διεκδικεί μια νέα πραγματικότητα στη χώρα, με τις πραγματικές παραγωγικές δυνάμεις, τον κόσμο της εργασίας, στο επίκεντρο, δηλαδή στην εξουσία και αφέντη στον τόπο του. Η δική μας θέση και πρόταση έχει συγκεκριμένα προτάγματα. Καλούμε τον εργατικό κόσμο σε δυναμική στάση και διεκδίκηση αξιοπρέπειας, έξω από μισόλογα και παιγνίδια. Θέλουμε το εργατικό κίνημα αυτοτελές, ενωμένο, ζωντανό , μαχητικό, στο κέντρο των πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων και όχι σαν “επικουρική” παρουσία στα γεγονότα. Αυτό το κίνημα, του εργαζόμενου λαού, δεν είναι εξάρτημα κανενός, ούτε διαπραγματευτικό χαρτί σε σενάρια, σε“τζόγους” ή διαδικασίες συμβιβασμών. Το εργατικό κίνημα είναι η αξιοπρέπεια της χώρας, είναι η κεντρική δύναμη ελπίδας για την χώρα, τη νέα γενιά, για το μέλλον, που πρέπει να παλέψουμε σκληρά για να είναι καλύτερο.