"Στις πόσες σιωπές, καίγεσαι;"

Το παρακάτω κείμενο δεν είναι δικό μου (γενικά, δε συνηθίζω να δημοσιεύω ξένα κείμενα για πολλούς λόγους, που δεν είναι της παρούσης). Θα μπορούσε, όμως, να είναι, γιατί προσυπογράφω μέχρι και την τελευταία τελεία. Γιατί όσο αγκύλωση και να χεις, δε γίνεται να μη βλέπεις κάποια πράγματα. Απλά, ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ..!!!

Ξέρω ότι πολλοί δε θα μπουν καν στον κόπο να το διαβάσουν, αλλά είναι ό,τι πιο ψύχραιμο, άρτιο, εμπεριστατωμένο και αντικειμενικό έχω διαβάσει μέχρι στιγμής για την τραγωδία.
Πολλά μπράβο στον κ. Δημήτρη Παλάσκα..!!

"Στις πόσες σιωπές, καίγεσαι;"
Από χθες το πρωί που έμαθα την έκταση -και κυρίως τον τρόπο της τραγωδίας- ομολογώ ότι έχω αρρωστήσει. Παιδεύτηκα πολύ για το αν έπρεπε να γράψω αυτό το κείμενο, για το αν θα με έβριζαν όσοι το διάβαζαν, για το αν θα με θεωρούσαν πάλι προκλητικό, φασαριόζο και ενοχλητικό (δεν έχει σημασία να αναλύσουμε τώρα το ποιοι), κατά τα συνηθισμένα. Ωστόσο αν δεν το έγραφα, αλήθεια σας λέω, θα έσκαγα.

Είμαι θυμωμένος. Πάρα πολύ. Με πάρα πολλά.

Είμαι θυμωμένος που έντεκα χρόνια μετά, αποδεικνύεται ότι ως λαός και κράτος, ΔΕΝ ΕΜΑΘΑ ΤΙΠΟΤΑ.
Είμαι θυμωμένος που σε μια πανομοιότυπη κατάσταση, δίπλα ακριβώς στο διοικητικά υδροκέφαλο κέντρο της χώρας, στην πρωτεύουσα της χώρας, υπάρχει τέτοια ανοργανωσιά. Δε θέλω να σκεφτώ τι θα συνέβαινε πιο έξω. Εκεί που ούτε τόσες διαθέσιμες δυνάμεις υπάρχουν και η επικοινωνία με το κεντρο Συντονισμού αρκείται στα τηλέφωνα.

Είμαι θυμωμένος που ενώ από νωρίς το μεσημέρι, αντιλαμβανόμαστε απο τα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις, ότι υπάρχει μια έκτακτη κατάσταση και η Γενικη Γραμματεία Πολιτικής Προστασίας, αποδεικνύεται ΑΝΙΚΑΝΗ να αντιληφθει το εύρος και να συντονίσει.

Είμαι θυμωμένος που δεν γίνονται αυτοματοποιημένες ενέργειες βάσει ενός ΔΟΎΛΕΜΕΝΟΥ σχεδίου αντιμετώπισης έκτακτης ανάγκης. Τι εννοώ;

Α. Σε θέρετρο με φωτιά, δε θέλει πολύ μυαλό για να καταλάβεις ότι οι άνθρωποι θα προσπαθήσουν να πάνε προς το.νερο, δηλαδή τη θάλασσα για να σωθούν.
Άρα, αυτόματα, θα πρέπει η Γ.Γ. Π.Π. να δώσει εντολή στο λιμενικό (δίπλα είναι το λιμάνι της Ραφήνας ρε), να μαζέψει κάθε πλεούμενο της περιοχής από νωρίς και προληπτικά να εκκενώσει την περιοχή.

Β. Παράλληλα, αυτόματα και Άμεσα επίσης, δυνάμεις της τροχαίας θα έπρεπε σε συνεργασία με τους δήμους που γνωρίζουν καλά τα μέρη, να μεριμνήσουν για δύο πράγματα. i) να σταματήσουν κάθε νέα εισροή κόσμου σε μια έκταση ασφαλείας γύρω από την επικίνδυνη περιοχή και ii) να δημιουργήσουν επαρκείς και ασφαλείς εξόδους (σε συνεργασία με την πυροσβεστική), από την περιοχή ενδιαφέροντος.

Γ. Επίσης αυτόματα, θα έπρεπε να δίνουν εικόνα στο θάλαμο επιχειρήσεων εναέρια και επίγεια μέσα, ώστε να υπάρχει η απαραίτητη ανατροφοδότηση πληροφοριών για διορθώσεις. Είμαι θυμωμένος που μέχρι αργά τη νύχτα, οι διοικούντες δεν είχαν ιδέα για την έκταση της πιθανής καταστροφής και οι δίαυλοι πληροφοριών ήταν ρεπόρτερς που έφταναν με την πυροσβεστική, κατόπιν εορτής στους τρόπους της τραγωδίας.

Δ. Η Γ.Γ. Π.Π. θα έπρεπε ΑΥΤΟΜΑΤΑ και ΑΜΕΣΑ, να είχε μεριμνήσει να επικοινωνήσει προς τα ΜΜΕ (διαδικτυακά, ραδιόφωνα και τηλεοράσεις) τις ΟΔΗΓΙΕΣ ΣΧΕΔΙΟΥ ΕΚΚΕΝΩΣΗΣ όπως διαμορφώνονταν κάθε στιγμή.

Ε. Δε θέλω να συζητήσω για το αν ΑΥΤΟΜΑΤΑ ΕΠΙΣΗΣ, η Γ.Γ.Π.Π με ένα τηλέφωνο, κάθε φορά που υπάρχει έκτακτη ανάγκη σε μια περιοχή, θα πρέπει να ΣΗΚΩΝΕΙ τις μπάρες των γαμοδιοδίων και να μη συζητάμε για το ότι μόλις στις 23.30 το βράδυ, έγινε (για ελάχιστες ώρες μόνο) με ΥΠΟΥΡΓΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ!!!

ΣΤ. Ως εδώ φίλες και φίλοι, που κατηγορείτε τις υπαρκτές Μνημονιακές περικοπές, ΔΕ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝ ΚΑΝΕΝΑ ΚΟΝΔΥΛΙΟ, αλλά μόνο ΔΩΡΕΑΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ.

Ζ. Και πάμε παρακάτω. 11 χρόνια μετά, την ώρα της φωτιάς, μαθαίνουμε ότι υπήρχαν πυροσβεστικοί κρουνοί που ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟΙ. Γιατί ρε; Δεν τους επιθεωρεί κανένας; Αν κάποιος πει ότι τους επιθεωρεί, ΠΟΙΟΣ ΦΟΡΕΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΟΥ ΥΠΟΓΡΑΦΕΙ ότι βρέθηκε καλώς κατά τον τελευταίο έλεγχο και πότε;

Η. Είμαι θυμωμένος που την ώρα που ακόμα συλλέγουμε νεκρούς, η βλαμμένη πολιτική ηγεσία του τόπου, όχι μόνο σκέφτηκε αλλά έγραψε και διένειμε παπαριές-δελτια τύπου όπως ότι δε θα πληρώσουν ΕΝΦΙΑ και θα πάνε πίσω οι φορολογικές δηλώσεις όσων πυροπληκτων δεν τις είχαν κάνει.

Θ. Είμαι θυμωμένος που το διάγγελμα του πρωθυπουργού, ήταν μια παγερή, επαγγελματική ανακοίνωση (από αυτές τις διαχειριστικές ανακοινώσεις της οκάς), χωρίς ίχνος συναισθήματος συντριβής για όσα έγιναν, χωρίς ψήγμα θλίψης πραγματικής και ανθρώπινης για ο,τι συνέβη "στη βάρδια του".
Είμαι το ίδιο θυμωμένος, όπως το 2007. Ή μάλλον είμαι περισσότερο θυμωμένος γιατί είχα 11 χρόνια ως κράτος για να μην ξανακούσω δικαιολογίες για "ασύμμετρες απειλές". Γιατί κυρίες και κύριοι, ακόμη κι αν ήταν ένα καλά οργανωμένο σχέδιο, η δουλειά του κράτους είναι να είναι έτοιμο να ανταποκριθεί σε κάθε περίσταση απειλής. Και δεν ήταν. Πάλι.

Ι. Είμαι θυμωμένος ακόμη και με τα έντερα μου πια. Ακούω τους γύρω μου, να λένε "σιωπή τώρα, θα δούμε μετά τις ευθύνες" και λοιπά τσιτάτα πολιτικής ορθότητας και κενές νοήματος ευχούλες, που ζέχνουν. Όχι κύριοι. Σε αυτό το κράτος που φτιάξαμε με τις σιωπές μας και τις δαντελένιες πολιτικές ορθότητες της δεκάρας, που ακόμα ψάχνουμε να δούμε τι έγινε το 2007 και μόλις πριν ένα μήνα μας πληροφόρησε το κράτος ότι ο Τσαλικιδης της VODAFONE δεν αυτοκτόνησε τελικά, αλλά δολοφονήθηκε, ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ να ξεχαστούν οι νεκροί για να συνεχίσετε την ήρεμη ασήμαντη ζωή σας.
ΤΩΡΑ είναι η ώρα να μιλήσουμε και να μετρηθούν τα βλέμματα μας.

Κ. Είμαι θυμωμένος που ακόμα και τώρα, αντί να υπάρχει ένα Κέντρο Διαχείρισης Ανθρωπίνων και μη, Πόρων για να συντονίσει εθελοντές και υλικά, βγαίνει ο κάθε ένας, από ανθρώπους με βαθύ ειλικρινές ενδιαφέρον που δε θέλουν να μείνουν με σταυρωμένα χέρια στο πληκτρολόγιο και μαζεύουν αλόγιστα υλικά που ίσως δεν έχει κανένα νόημα να μαζεύονται με αυτόν τον τρόπο που επιχειρείται, μέχρι ΜΚΟ προστασίας και διάσωσης με μεγάλες κρατικές επιδοτήσεις ή οργανισμοί που μέχρι πρόσφατα ακόμα, μας απασχόλησαν με την κακοδιαχείριση των κονδυλίων που τους εμπιστευθήκαμε και ΚΟΤΣΑΡΟΥΝ ΔΗΜΟΣΙΑ τραπεζικούς λογαριασμούς για να εισπράξουν "ζεστό χρήμα", τώρα που ο κόσμος χωρίς επαρκή ηγεσία, θέλει να κάνει το κάτι παραπάνω.
Απόδειξη αυτού που λεω είναι οι τουλάχιστον 5 τραπεζικοί λογαριασμοί που βλέπω σε αναρτήσεις στον τοίχο μου.
Στην δε Ηλεία, ακόμα περιμένουν τα λεφτά που είχαμε στείλει τότε...

Λ. Είμαι θυμωμένος που ακόμη και για το αίμα που ζητήθηκε, ζητήθηκε σε συγκεκριμένα νοσοκομεία, αντί ΕΚΤΑΚΤΩΣ να έχουν ανοίξει όλα τα τμήματα ΑΙΜΟΔΟΣΙΑΣ στα νοσοκομεία τουλάχιστον της ΑΤΤΙΚΗΣ. Το αποτέλεσμα ήταν ο κόσμος που ανταποκρίθηκε να ακούσει ότι ελάτε από μεθαύριο ξανά.
Λες και δεν μπορούσαν ούτε το να μεταφέρουν το αίμα από νοσοκομείο σε νοσοκομείο και να το αποθηκεύσουν εκεί.

Μ. Είμαι θυμωμένος με το ότι έντεκα χρόνια μετά τις καταστροφές της Ηλειας, σε μια σεισμοπαθή χώρα, η Γ.Γ.Π.Π. δεν έχει υποχρεώσει να υπάρχει μάθημα πρώτων βοηθειών και βασικές αρχές διαχείρισης κρίσης από το νηπιαγωγείο έως ΚΑΙ τα πανεπιστήμια κι ας έχουμε πρήξει τα συκώτια μας κάποιοι να το ζητάμε.

Ν. Είμαι θυμωμένος που η Γ.Γ.Π.Π τόσα χρόνια, δεν έχει ανακοινώσει τι πρέπει να έχει ο "σάκκος έκτακτης ανάγκης" σε κάθε σπίτι, ξενοδοχείο και σε κάθε πολυάνθρωπη επιχείρηση.

Ξ. Είμαι θυμωμένος που η Γ.Γ.Π.Π δεν έχει θεσπίσει και εφαρμόσει τις Επιτροπές Διαχείρισης Κρίσης σε κάθε περιοχή, ώστε να υπάρχει μια πρώτη βαθμίδα ιεραρχίας από ανθρώπους της περιοχής στο πεδίο της εκάστοτε καταστροφής, με τους όποιος θα επικοινωνεί το Κέντρο.

Ο. Είμαι θυμωμένος που δεν υπάρχει κάθε Έλληνας σε ένα μητρώο ανάλογα με τις επαγγελματικές του δεξιότητες, ώστε αν π.χ. η Γ.Γ.Π.Π. ζητήσει υγειονομικούς ή επαγγελματίες της θάλασσας ή πρώην δασοπυροσβεστες σε μια περιοχή να μπορεί να τους βρει άμεσα τηλεφωνικά εκείνη.

Π. Είμαι εξουθενωμένος πια, που μεγαλώνω σε ένα κράτος που δε σέβεται τους πολίτες του, δεν τους αντιμετωπίζει ως την υπέρτατη περιουσία του και οι πολίτες το έχουμε αποδεχθεί, σιωπούμε και δεν διεκδικούμε να αλλάξουμε τα πράγματα...

Ρ. Είμαι θυμωμένος που φίλοι μου, σε αυτή δύσκολη ώρα λένε "η ζωή συνεχίζεται" (για εμάς) και μέσα στον θολωμένο ατομικισμό τους ποστάρουν ποτάρες, ηλιοβασιλέματα και το νέο τους μπικίνι, σαν να ήταν μια οποιαδήποτε άλλη συνηθισμένη μέρα.

Σ. Είμαι θυμωμένος που μέσα στις στάχτες, στρατευμένοι δημοσιογράφοι της καρπαζιας, είτε παραπληροφορούν (εν γνώση τους) είτε για να υπηρετήσουν το κόμμα τους φτάνουν να μολύνουν την δημόσια σφαίρα με συγκρίσεις αριθμών νεκρών σε διάφορες καταστροφές για να πουν ότι το κόμμα τους είναι λιγότερο ανίκανο.

Τ. Είμαι θυμωμένος που γνωστοί μου, εκθειάζουν τους φασίστες με τις σβάστικες, που φόρεσαν τα μπλουζάκια με το σήμα της οργάνωσης τους και πήγαν δήθεν για να σβήσουν τη φωτιά με τον βουλευτακο τους.

Υ. Είμαι θυμωμένος που διάφοροι κρυφοφασίστες, αναρωτιούνται από το σπιτάκι τους (όλη τους τη ζωή) που είναι τώρα "οι ΜΚΟ που σωζουν λαθρομετανάστες από πνιγμό" και δε βλέπουν ότι πολλές ΜΚΟ (άσχετα αν δεν τις χωνεύω) είναι ήδη εκεί.

Φ. Είμαι θυμωμένος που άλλοι κάφροι, μιλάνε ακόμα και τώρα για τους "μετανάστες που μας τρώνε τα λεφτά" και το ότι "οι γύφτοι θα πάνε για πλιάτσικο στα καμένα"... Και όλα αυτά όταν οι κοινότητες Παλαιστινίων, Κουρδων και Ιρακινών έκαναν έκκληση να πάνε τα μέλη τους για να δώσουν αίμα. Και όλα αυτά που αν δεν υπήρχαν και οι Αιγύπτιοι ψαράδες μαζί με τους ντόπιους, σήμερα θα μιλούσαμε για ακόμη περισσότερους νεκρούς στις παραλίες. Και όλα αυτά, όταν διαβάζω ότι στη Μάκρη, αυτοκίνητα γύφτων με φρούτα και λαχανικά ξεφορτώνουν βοήθεια στο κέντρο συλλογής εφοδίων.

Χ. Είμαι θυμωμένος που την ώρα της καταστροφής, οι διάφοροι εχθροί μου γύρω, Τούρκοι και Σκοπιανοί προσφέρουν υλική βοήθεια και δε αρπάζω την ευκαιρία να δω μήπως είναι η αρχή για κάτι άλλο, παρά τις διαφορές μας. Είμαι εντυπωσιασμένος με τις εθνικότητες που γράφουν στο hashtag #prayforGreece και όχι με καραγκιοζηδες όπως ο Αμβρόσιος.

Ψ. Όλη η έγνοια μας, με όσους βίωσαν την τραγωδία και με τα πληρώματα πυροσβεστών-διασωστών, που μετά τα όσα είδαν και έζησαν, πρέπει να γυρίσουν σπίτι τους, να αγκαλιάσουν τους δικούς τους και να κοιμηθούν.

Ω. Είμαι θυμωμένος λοιπόν, που πρέπει να παραληρώ εδώ και σε ΔΥΟ-ΤΡΙΑ αγαπημένα μου πρόσωπα χθες και να μου τελειώσουν τα γράμματα του αλφαβήτου εδώ, για να μπορέσω να πω ότι με τη σιωπή δε βελτιώθηκε ποτέ τίποτα. Αν μιλήσουμε ίσως την επόμενη φορά, να είμαστε περήφανοι που ζούμε σε ένα κράτος που δεν πνιγόμαστε στην πρώτη βροχή, που δεν καιγόμαστε κατά εκατοντάδες δίπλα στη θάλασσα και που ξέρουμε να αντιμετωπίζουμε στοιχειωδώς ως πολίτες και ως κοινωνία, μια έκτακτη κρίση. Μακάρι κάποιοι να βρουν μερικά ψήγματα χρησιμότητας σε όλο αυτό για να δομήσουμε μια πιο ορθολογική, λειτουργική και ασφαλή κοινωνία.
Αφου λοιπόν μου απαντήσετε, στο ερώτημα του τίτλου, λιθοβολήστε με ελεύθερα.