ΑΝ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ

ΕΠΙΘΥΜΟΥΣΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΤΗΝ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ

            Η οικονομική κρίση που ξέσπασε στο τέλος του 2009, δεν έπληξε μόνο τη χώρα μας, αλλά όλες τις ασθενέστερες οικονομικά χώρες της γηραιάς Ηπείρου, ήτοι την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ιρλανδία και την Κύπρο. Η διαφορά που κάνει τη χώρα μας να ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες πληγείσες χώρες είναι, ότι ενώ όλες εκείνες βγήκαν από τα μνημόνια και τον ασφυκτικό εναγκαλισμό των δανειστών στον πρώτο κιόλας χρόνο, η χώρα μας, άσχετα από τις διαβεβαιώσεις του κ. Τσίπρα, οδεύει μαθηματικά στην υπογραφή του 4ου Μνημονίου, δεν έχει προοπτική απαλλαγής από την επιτήρηση της τρόικα και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, έχει δεσμεύσει τη δημόσια περιουσία της για 100 χρόνια και το χειρότερο, έχει ανεβάσει το χρέος σε τόσο δυσθεώρητα επίπεδα, ώστε η εξυπηρέτησή του να καθίσταται προβληματική, αν όχι αδύνατη.

            Το ερώτημα λοιπόν που προβάλλει αβιάστως είναι το εξής. Τι ήταν αυτό που ξεχώρισε τη χώρα μας από όλες τις υπόλοιπες πληγείσες χώρες, ώστε δέκα σχεδόν χρόνια μετά  να μη βλέπει ακόμη φως εξόδου από το τούνελ της κρίσεως; Το κυριότερο , κατά την άποψή μου αίτιο είναι η ανευθυνότητα όλων των κυβερνήσεων που κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν την κρίση. Αν ανατρέξουμε στις πρώτες διαπραγματεύσεις των Ελλήνων Υπουργών με τους εκπροσώπους των δανειστών θα δούμε το εξής τραγελαφικό. Από τη μια μεριά συμφωνούσαν για ένα μέτρο με τους τροϊκανούς και από την άλλη το ακύρωναν με διάφορα ανατολίτικης επινοήσεως τεχνάσματα. Δεν θα ξεχάσουμε πως σε ερώτηση του γνωστού μας PAUL TOMSEN  « Ποιος είναι ο ακριβής αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων της χώρας», ο Έλληνας υπουργός απαντούσε ότι «έχομε πολλές κατηγορίες δημοσίων υπαλλήλων», που σήμαινε ότι αγνοούσε παντελώς τον αριθμό, θέμα το οποίο ήταν στην αρμοδιότητά του και θα έπρεπε να γνωρίζει.

            Προφανώς μία σοβαρή και υπεύθυνη κυβέρνηση, η οποία είχε τη δεδηλωμένη βούληση να βγάλει τη χώρα απ’ την κρίση και να αποφύγει ενδεχόμενο ξανακύλισμα της σ’ αυτή, θα προέβαινε  στη λήψη των εξής άμεσων μέτρων.

            α. Θα εφήρμοζε ένα σταθερό πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων, με το οποίο θα περιόριζε τις κρατικές δαπάνες, θα εξορθολόγιζε τις μισθολογικές ανισότητες στο δημόσιο, θα περιόριζε σε διεθνώς παραδεκτά όρια τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων της χώρας και θα απήλλασσε το κράτος από τους επίορκους, τους ανεπαρκείς και αντιπαραγωγικούς.

            β. Θα χτυπούσε το τέρας της φοροδιαφυγής, το οποίο καταβροχθίζει τα δημόσια έσοδα και δεν θα χρειαζόταν να πετσοκόψει τους μισθούς και τις συντάξεις των απομάχων της ζωής και να φτωχοποιήσει το 62% του ελληνικού λαού, στερώντας τους και αυτή ακόμα τη δυνατότητα της προμήθειας των φαρμάκων τους. Αν πράγματι μια λογική μείωση των μισθών και των συντάξεων κρινόταν αναγκαία, η αρχή έπρεπε να γίνει από τους μισθούς των ίδιων των βουλευτών και των golden boys υπαλλήλων της βουλής, οι οποίοι δυστυχώς, παρά πάσα δεοντολογία και ηθική, έμειναν στο απυρόβλητο.

            γ.  Βάσει του άρθρου 51 του Συντάγματος, με έναν απλό νόμο και με πλειοψηφία 151 βουλευτών, θα μπορούσε να ελαττώσει τον αριθμό των βουλευτών στους 200. Επίσης, όταν η Ισπανία των 50 περίπου εκατομμυρίων κατοίκων έχει 15μελές κυβερνητικό σχήμα, είναι αδιανόητο μια χρεοκοπημένη χώρα να έχει υπουργικό συμβούλιο ισάριθμο με τα χαρτιά της τράπουλας.

            δ. Από το 2009 ο κ. Θεόδωρος Πάγκαλος, ως Αντιπρόεδρος της Κυβερνήσεως του Γεωργίου Παπανδρέου, είχε αναλάβει την αξιολόγηση και κατάργηση των 1111 αχρήστων και ζημιογόνων δημοσίων οργανισμών. Δέκα ολόκληρα χρόνια μετά όλοι αυτοί οι άχρηστοι και ζημιογόνοι δημόσιοι φορείς ζουν και βασιλεύουν, εις βάρος και αυτών ακόμη των κονδυλίων των κρισίμων για την ακεραιότητα και την ασφάλεια της χώρας υπουργείων, Εθνικής Αμύνης και Δημοσίας Τάξεως.

            ε. Μια ακόμη μέριμνα μιας υπεύθυνης κυβέρνησης θα έπρεπε να είναι η καθιέρωση ασυμβιβάστου μεταξύ βουλευτικού κα υπουργικού αξιώματος, ώστε να τεθεί τέρμα στο έτερο τέρας του ρουσφετιού, το οποίο επίσης διαχρονικά ταλανίζει τη χώρα.

            στ. Το σπουδαιότερο όμως που θα έπρεπε να έχει κάνει μια υπεύθυνη κυβέρνηση είναι ο εντοπισμός και η παραπομπή σε δίκη των υπαιτίων της χρεοκοπίας της χώρας, ώστε να καταστεί συνείδηση σε όσους αναλαμβάνουν δημόσια αξιώματα, ότι δεν μπορούν να διασπαθίζουν αλόγιστα τα χρήματα του Έλληνα φορολογουμένου και να βάζουν τη χώρα σε μια τόσο φοβερή περιπέτεια.

            Κλείνοντας εκφράζω την άφατη λύπη και την απογοήτευσή μου για την ανυπαιτιότητα και την ατιμωρησία των δημοσίων λειτουργών, που έχει καταστεί πρακτική στη δύστυχη χώρα μας. Χαρακτηριστικό των διαπιστώσεων αυτών είναι το γεγονός ότι καθ’ όλη τη διάρκεια της ιστορίας της χώρας ως ελευθέρου κράτους, μόνο επτά υπουργοί έχουν παραπεμφθεί στη Δικαιοσύνη για ποινικά αδικήματα και πολλοί λιγότεροι έχουν καταδικαστεί. Και το πλέον λυπηρό είναι ότι ο μόνος υπουργός και πρωθυπουργός που πέθανε στη φυλακή ήταν ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, ο οποίος όχι μόνο αναμόρφωσε οικονομικά τη χώρα και παρέδωσε δείγματα πατριωτισμού και εντιμότητος, αλλά διώχθηκε για καθαρά πολιτικούς λόγους και κατά παγκόσμια πρωτοτυπία, καταδικάστηκε με ποινικό νόμο αναδρομικής ισχύος που κατασκεύασε το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, το οποίο επανέκαμψε στη χώρα μετά τη Μεταπολίτευση.