Τα βασικά συμπτώματα του συνδρόμου της Στοκχόλμης

Το πλεονέκτημα που είχε η Μεταπολίτευση ήταν ότι οι πόρνες της διανόησης, όπως ο Snowton ονομάζει τα ΜΜΕ, έδειχναν τον δρόμο που έπρεπε να ακολουθήσουν οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις προκειμένου να είναι συμβατές με το πνεύμα της λεγόμενης «Νέας Τάξης», άσχετα αν αυτό ήταν σε βάρος του αξιακού μας συστήματος που αποκοίμισε τον Λαό, τον εγκλώβισε στην κομματική αποχαύνωση που τελικά κατέληξε στη γενοκτονία του, στο ξεπούλημα της Χώρας, στην αποδυνάμωση των Ενόπλων Δυνάμεων, στην έμμεση αμφισβήτηση και την απώλεια του ονόματος και της γλώσσης της «Μακεδονίας», στην διεκδίκηση του Αιγαίου από Ανατολάς και από Βορρά και στην αντικατάσταση του Ελληνικού πληθυσμού από τους Λαθρομετανάστες του Soros.

Κάποτε οι ιστορικοί θα γράψουν ότι ο Μακάριος ζήτησε από τους πατρόνες του να παρέμβουν ώστε η Ελλάδα των Συνταγματαρχών να αποσύρει την Μεραρχία από την Κύπρο, ενώ ταυτόχρονα με τις ευλογίες του Μακαρίου κάποιοι είχαν παρασύρει μέρος του Κυπριακού Λαού να επιτίθενται και να ασκεί ψυχολογική βία εναντίον των Ελλαδιτών στρατιωτών.

Η πραγματική Ιστορία και όχι αυτή των νικητών θα γράψει ότι το Πολυτεχνείο και η ανατροπή της Κυβέρνησης Μαρκεζίνη ήταν έργο ξένων δυνάμεων, ενώ ο διαμελισμός της Κύπρου είχε από το καλοκαίρι του 1973 αποφασισθεί, σχέδιο πάνω στο οποίο συμφώνησαν Κίσινγκερ, Ετσεβίτ και Καραμανλής στο Παρίσι. Πόλεμος μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων δεν έγινε, απλώς οι Αμερικάνοι με τον Καραμανλή Πρωθυπουργό απαίτησαν από την στρατιωτική ηγεσία μη Πόλεμο, ανατροπή και σύλληψη του απατημένου Ιωαννίδη..

Σε μία Εβδομάδα από γατάκια γινήκαμε «Αντιστασιακοί» και έκτοτε στην ‘Ελλάδα της Φαιδράς πορτοκαλέας» εμφνίσθηκε η «17 Νοέμβρη» , ο αρχηγός της οποίας συνόδευε, στο αεροπλάνο από το Παρίσι, τον Καραμανλή κατά την επιστροφή του στην Ελλάδα.

Επαναστατήσαμε, για να απελευθερωθούμε από τους Οθωμανούς, και υποβληθήκαμε σε ένα κράτος εσωτερικής κατοχής που το ενορχηστρώνουν οι ολιγαρχικές συμμορίες». όπως λέγει ο Γ. Κοντογιώργης.

Τα τελευταία χρόνια κάναμε κουμπαριές με τον Ερντογάν, τα Ελληνόφωνα ΜΜΕ παίζουν Τουρκικές σαπουνόπερες, αναθέσαμε στις κυρίες Ρεπούση και Δραγώνα να μας διηγηθούν πως οι γονείς μας ήλθαν από τη Σμύρνη, το δε 2006 η ΝΔ με το ΦΕΚ Φύλλο 867/10-06-2006: η Τουρκική Γλώσσα, ήταν επίσημη γλώσσα στα Ελληνικά σχολεία!!!

Το 2019 σε προκήρυξη που δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης για προσλήψεις μεταφραστών και διερμηνεύων στην ΕΥΠ, ζητούνται τέσσερα άτομα που μιλούν την «Μακεδονική».

Πηγή: https://www.skai.gr/news/greece/se-elliniko-fek-pleon-i-makedoniki-glossa

Διαβάστε το παρακάτω άρθρο και αν έχετε ελάχιστη εθνική τσίπα σκεφθείτε και προτείνετε κάτι προτού οι ξένοι αποφασίσουν για μας και προτού οι κυβερνώντες με ΦΕΚ μας επιτρέπουν να χρησιμοποιούμε τον τίτλο του Μ@@@@@@@@@

Στέργιος Σμυρλής

Το σύνδρομο της Στοκχόλμης με την Τουρκία

Είναι ασφαλώς αρρωστημένες οι προσπάθειες του θύματος να γίνει φίλος με το θύτη του – πόσο μάλλον των Ελλήνων με έναν λαό που προέβη σε μία εθνοτική κάθαρση με τόσο επιμέλεια, η οποία ξεπερνάει ακόμη και τις ναζιστικές θηριωδίες του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου.

Γράφει ο Ιάκωβος Ιωάννου

Εισαγωγικά, τα βασικά συμπτώματα του συνδρόμου της Στοκχόλμης, το οποίο αναφέραμε στο παρελθόν ως χαρακτηριστικό της Ελλάδας στη σχέση της με τους δανειστές και ειδικά με τη Γερμανία (άρθρο), είναι τα εξής: (α) τα θετικά συναισθήματα του θύματος προς το θύτη, προς το άτομο δηλαδή που τον κακοποιεί και τον ελέγχει, (β) τα αρνητικά συναισθήματα του θύματος προς τη δική του οικογένεια, τους φίλους του και τις Αρχές, (γ) η υποστηρικτική συμπεριφορά του θύματος προς το θύτη, με την έννοια πως το θύμα εκθειάζει το θύτη του και (δ) η ανικανότητα του θύματος να καταστρέψει τη «σχέση» του με το θύτη.

Όσον αφορά την Ελλάδα, τους πιστωτές της και τα μνημόνια, έχει διαπιστωθεί πως ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, όπως αυτό που πρόσκειται στους πρωτεργάτες των μνημονίων (στο ΠΑΣΟΚ και στη συνέχεια στη ΝΔ), καθώς επίσης εκείνο που συνέχισε να στηρίζει το ΣΥΡΙΖΑ μετά την υπογραφή του τρίτου μνημονίου, έχει όλα τα συμπτώματα του συνδρόμου. Το ίδιο δυστυχώς συμβαίνει με την Τουρκία, όπως αναδείξαμε πρόσφατα (άρθρο), ενώ οι μύθοι που κυκλοφορούν από τα θύματα της, τους Έλληνες, δεν φαίνεται να έχουν τελειωμό – όπως ο πρόσφατος περί του ρυθμού ανάπτυξης της, ο οποίος είναι δήθεν 7% και που δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την πραγματικότητα.

Αντίθετα, όπως φαίνεται από το γράφημα, έχει πέσει κάτω από το 2% ενώ ήταν κατά καιρούς αρνητικός, παρά το ότι πρόκειται για μία αναπτυσσόμενη οικονομία, με έναν συνεχώς αυξανόμενο πληθυσμό – πόσο μάλλον όταν εμπλέκεται σε πολέμους που στηρίζουν την πολεμική της βιομηχανία, οπότε το ΑΕΠ της. Εκτός αυτού, με βάση όλους τους οικονομικούς δείκτες, όπως το εξαιρετικά ελλειμματικό ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της και η ξέφρενη πτώση της ισοτιμίας του νομίσματος της, ευρίσκεται σε πορεία κατάρρευσης – κάτι που έχουμε προβλέψει πολλά χρόνια πριν (άρθρο). Είναι δε απόλυτα εξαρτημένη από τις εξαγωγές της στην Ευρώπη, καθώς επίσης από τα δάνεια των ευρωπαϊκών τραπεζών – ενώ οι Πολίτες που διαμένουν στα παράλια της στο Αιγαίο είναι εναντίον του δικτάτορα προέδρου της, αφού έχει καταστρέψει τον τουρισμό με τα πραξικοπήματα, με τις συλλήψεις και με τους ανόητους πολέμους του.

Το σύνδρομο βέβαια ανάγεται σε πολλά χρόνια πριν, όπως στην άνοιξη του 1988 που συναντήθηκε ο κ. Παπανδρέου με τον Τούρκο ομόλογο του στο Νταβός, για να επιδιώξει τη φιλία των δύο λαών – χωρίς να ντραπεί, αφού ήταν απαράδεκτη η κίνηση του, όταν η Τουρκία μερικά χρόνια πριν είχε εισβάλλει στρατιωτικά στην Κύπρο, ενώ η χώρα μας είχε συμμαχήσει πολύ σωστά με τους Κούρδους. Ο άνθρωπος βέβαια αυτός, ο οποίος έθεσε τα θεμέλια της καταστροφής της Ελλάδας μέσω της αλματώδους αύξησης του χρέους της και της διαφθοράς τόσο του πολιτικού συστήματος, όσο και της κοινωνίας, το μετάνιωσε αργότερα λέγοντας τη γνωστή φράση «Mea Culpa» – δηλαδή, δικό μου λάθος. Εν τούτοις, στη διεθνή πολιτική η άφεση αμαρτιών που ζήτησε με τη φράση αυτή δεν έχει κανένα νόημα – επειδή η ζημία που προκαλείται στα εθνικά θέματα δεν αποκαθίσταται ποτέ.

Σε κάθε περίπτωση, είναι ασφαλώς αρρωστημένες οι προσπάθειες του θύματος να γίνει φίλος με το θύτη του – πόσο μάλλον των Ελλήνων με έναν λαό που προέβη σε μία εθνοτική κάθαρση με τόσο επιμέλεια, η οποία ξεπερνάει ακόμη και τις ναζιστικές θηριωδίες του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Εννοούνται εδώ οι γενοκτονίες των Ελλήνων του Πόντου και των Αρμενίων, οι εκτοπίσεις πληθυσμών, μεταξύ των οποίων των Ελλήνων από την Κωνσταντινούπολη παράλληλα με τη ληστεία τους (κεφαλικός φόρος κλπ.), τα βασανιστήρια, οι βιασμοί, η πυρπόληση πόλεων και χωριών, η βάναυση μεταχείριση λαών, η εξαφάνιση από το χάρτη ολόκληρων περιοχών κοκ. – ενώ ποτέ άλλοτε δεν έχει συμβεί να εμφανιστεί στο προσκήνιο της ιστορίας ίδια περίπτωση όπως των Τούρκων που, ενώ διέπραξαν σφαγές και γενοκτονίες ευρείας κλίμακας, δεν τιμωρήθηκαν ποτέ από κανένα διεθνές δικαστήριο και δεν τους επιβλήθηκε καμία ποινή (πηγή: Α. Ναξάκης).

Ειδικά όσον αφορά τις συνεχιζόμενες σφαγές των Κούρδων, ενός λαού πάνω από 35 εκ. που δεν έχει ακόμη πατρίδα και που εμείς προδώσαμε τον αρχηγό τους, έχει ενδιαφέρον η άποψη του παραπάνω αρχιπλοίαρχου ε.α., σύμφωνα την οποία τα εξής:

«Υποστηρίζω την έκφραση «Εμείς παραδώσαμε τον Οτζαλάν» και όχι «Η κυβέρνηση παρέδωσε τον Οτζαλάν». Πιστεύω ότι η απόδοση της ευθύνης στην εκάστοτε κυβέρνηση κάθε θέματος που καταλήγει σε αποτυχία, αθωώνει το λαό που την εξέλεξε – ενώ στην πραγματικότητα ο λαός που ψήφισε αυτήν την κυβέρνηση για να τον κυβερνά, είναι συνυπεύθυνος. Η στάση αυτή δίνει άλλοθι τόσο στην κυβέρνηση, όσο και στο λαό, ειδικά όταν λαμβάνονται αποφάσεις που είτε απεμπολούν εθνικά δίκαια, είτε προσβάλλουν το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Ένας λαός που ψήφισε την όποια κυβέρνηση για να τον κυβερνά, είναι συνυπεύθυνος για όλες τις πράξεις και τα έργα αυτής της κυβέρνησης».

Εάν εδώ προσθέσουμε το ότι, η ανοχή είναι συνώνυμη με τη συνενοχή, καθώς επίσης πως όχι μόνο παραμένουν ατιμώρητοι όλοι αυτοί που οδήγησαν την Ελλάδα στην υπερχρέωση και στη χρεοκοπία, ειδικά με το έγκλημα του PSI, αλλά συνεχίζουν να πολιτεύονται ελεύθερα, θα πρέπει να νοιώσουμε πολύ μεγάλη ντροπή ως Έθνος – κάτι που ισχύει επίσης για τη φοβισμένη στάση μας απέναντι στις τουρκικές προκλήσεις, για το ανείπωτο θράσος να συζητείται η παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας, καθώς επίσης για τη σιωπηλή αποδοχή μας όσον αφορά την κατάληψη του βορείου μέρους της Κύπρου.

Το γεγονός δε ότι, συνεχίζουμε ως Πολίτες να θεωρούμε «προικισμένους πολιτικούς» αυτούς που είναι σε θέση να πείθουν τις «μάζες» με τη ρητορική δεινότητα και με τα ανερυθρίαστα ψέματα τους, παρά το ότι έχουν προκαλέσει τεράστιες καταστροφές στη χώρα τους, όπως για παράδειγμα τον κ. Α. Παπανδρέου ή τον κ. Ε. Βενιζέλο, θα πρέπει να μας προβληματίσει σε μεγάλο βαθμό, όσον αφορά τη λογική και την παιδεία μας – ενώ αιτιολογεί απόλυτα τις περιπέτειες και τις οδύνες μας, οι οποίες εκ των πραγμάτων οφείλονται αποκλειστικά και μόνο σε εμάς.

Ίσως βέβαια αντιτάξει κανείς εδώ το ότι, έχουμε ψηφίσει όλα τα κόμματα, αλλά δεν άλλαξε τίποτα – οπότε δεν είναι δική μας ευθύνη, αφού ουσιαστικά δεν υπάρχουν επιλογές. Επίσης πως δεν φταίνε αυτοί που δεν ψήφισαν το ΣΥΡΙΖΑ για τα σφάλματα του, αλλά μόνο οι ψηφοφόροι του. Εν τούτοις, επιλογές δεν υπάρχουν επειδή εμείς δεν προωθούμε στην πολιτική τους καλύτερους, αλλά αυτούς που ταιριάζουν στην ιδιοτέλεια μας και στην ελλιπή παιδεία μας – ενώ το γεγονός ότι, κατά καιρούς έχουν ψηφιστεί όλα τα κόμματα, αναιρεί την ευθύνη μόνο των ψηφοφόρων τους. Υπενθυμίζουμε επί πλέον πως ο άνθρωπος που κατέστρεψε οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά και εθνικά την Ελλάδα, ο κ. Α. Παπανδρέου, ψηφίσθηκε επανειλημμένα σχεδόν από το 50% των Πολιτών – οπότε δεν είναι αντικειμενική η δικαιολογία.

Analyst