ΧΑΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΑΙΓΑΙΟ, ΧΑΣΑΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

 (Τρίτο και τελευταίο μέρος)

Τι διατείνονται Ελλάδα και Τουρκία και τι προβλέπει η Διεθνής Νομοθεσία – Παρατηρήσεις επ’ αυτής καθ’ αυτής της διαφοράς. 

Αυτό που η Τουρκία ζητάει είναι να μοιράσουμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα στο Αιγαίο. Από τη μελέτη της σειράς των γεγονότων προκύπτει, ότι η διαφορά Ελλάδος-Τουρκίας, για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου, οφείλεται εις την εμμονή της Τουρκίας να αρνείται να παραδεχθεί, ότι τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου έχουν ιδική τους υφαλοκρηπίδα και ισχυρίζεται, ότι αυτά αποτελούν φυσική προέκταση της χερσονήσου της Ανατολίας.

                               

Η θέση όμως αυτή της Τουρκίας είναι λανθασμένη για το απλούστατο λόγο, ότι αυτό αντίκειται εις τα διεθνώς κρατούντα και ιδιαιτέρως εις την Σύμβαση της Γενεύης του 1958, η οποία σαφέστατα ρυθμίζει το θέμα της υφαλοκρηπίδας.

Αναλυτικότερα, επειδή η μορφολογία του βυθού δεν ακολουθεί πάντοτε την συνήθη διαμόρφωση και η υφαλοκρηπίδα αλλού εκτείνεται σε απόσταση μέχρι 300 μιλίων, αλλού λιγότερο και αλλού δεν υπάρχει καθόλου υφαλοκρηπίδα, διότι η ακτή καταπίπτει απότομα εις τα μεγάλα βάθη, για το λόγο αυτό, η εν ισχύει Σύμβαση της Γενεύης του 1958 έδωσε ευρύτερο περιεχόμενο του όρου «υφαλοκρηπίδα», για να ξεδιαλύνει και στις πλέον ελάχιστες αμφιβολίες.

Σύμφωνα με τις διατάξεις της Σύμβασης της Γενεύης που ισχύουν σήμερα, και ειδικότερα τα άρθρα 1, 2, 3, 4, 5, και 6, προκύπτουν αναμφισβητήτως τα εξής:

(1) Τα ύδατα πάνω από την υφαλοκρηπίδα είναι ελεύθερα για κάθε χρήση (ναυσιπλοΐα, αλιεία, έρευνα, πειραματισμό, ακόμη για τοποθέτηση υποβρυχίων καλωδίων ή αγωγών, υπό τον όρο όμως να μην παρεμποδίζεται εις το παράκτιο κράτος η εξερεύνηση και εκμετάλλευση της υφαλοκρηπίδας του). Οποιοδήποτε κράτος μπορεί να χρησιμοποιεί τα ύδατα αυτά. Μάλιστα δε, σύμφωνα με το άρθρο 5, παρ. 1 της Συμβάσεως,επιβάλλεται στο παράκτιο κράτος η υποχρέωση, όταν εξερευνά ή εκμεταλλεύεται την υφαλοκρηπίδα του να μην παρενοχλεί αδικαιολογήτως την ναυσιπλοΐα, την αλιεία και την συντήρηση των βιολογικών πόρων της θάλασσας, ούτε να παρενοχλεί τις επιστημονικές έρευνες εις τα ελεύθερα υπεράνω της υφαλοκρηπίδας ύδατα, εφ’ όσον οι έρευνες αυτές γίνονται με σκοπό δημοσιεύσεως των αποτελεσμάτων των.

(2) Η υφαλοκρηπίδα καθ’ εαυτή είναι απαραβίαστος. Το απαραβίαστο της υφαλοκρηπίδας είναι ΑΠΟΛΥΤΟ, προκειμένου περί εξερευνήσεως και εκμεταλλεύσεως της υφαλοκρηπίδας.  Δηλαδή, δεν έχει κανένα δικαίωμα ένα κράτος, οποιοδήποτε, να προβεί σε εργασίες εξερευνήσεως της υφαλοκρηπίδας άλλου κράτους. ΣΧΕΤΙΚΟ, όμως, προκειμένου περί επιστημονικών ερευνών σχετικών προς την υφαλοκρηπίδα. Προκειμένου για τέτοιες επιστημονικές έρευνες, σύμφωνα με τη Σύμβαση αυτή (άρθρο 5, παρ. 8) επιβάλλεται στο κράτος που έχει την υφαλοκρηπίδα να παρέχει την συναίνεση του για την διενέργεια ερευνών, εφ’ όσον η σχετική αίτησις υποβάλλεται από οργανισμό, που παρέχει τις εγγυήσεις, ότι οι έρευνες θα είναι καθαρά επιστημονικής φύσεως, τα αποτελέσματα δε των ερευνών θα πρέπει να δημοσιευθούν.  Εις την περίπτωση αυτή το κράτος που έχει την υφαλοκρηπίδα δικαιούται να μετάσχει ή ν’ αντιπροσωπευθεί εις τις έρευνες.

Από τη μελέτη της συμβάσεως αυτής προκύπτει ακόμη, ότι η υφαλοκρηπίδα αποτελεί επέκταση του βυθού της αιγιαλίτιδος ζώνης. Επομένως δικαίωμα υφαλοκρηπίδας παρέχει μόνο η ύπαρξη αιγιαλίτιδος ζώνης. Η θέση των ακτών επέκτασης των οποίων είναι η υφαλοκρηπίδα, έχει σημασία για τον καθορισμό της εκτάσεως του δικαιώματος. Τέτοιο δικαίωμα δεν παρέχει ούτε ο πληθυσμός, ούτε το εμβαδόν της ξηράς, ούτε κανείς άλλος παράγων, παρά μόνον οι ακτές.

Για να μην υπάρξει καμία απολύτως αμφιβολία, ή παρερμηνεία, ως προς την έννοια της λέξεως «ακτή», στο άρθρο 1, παρ. 2 ορίζεται ρητώς ότι “To the seabed and subsoil of similar submarine areas adjacent to the coasts of islands”. [δηλαδή, και οι ακτές των νήσων περιλαμβάνονται εις τον όρο «ακτή»].

Το άρθρο 6 παρ. 1 & 2 αναφέρεται στις ειδικές περιστάσεις «Special circumstances”, οι οποίες δικαιολογούν διαφορετικό καθορισμό ορίων που δεν υφίστανται για το Αιγαίο Πέλαγος, διότι απλούστατα υπάρχουν επίσημοι χάρτες της διαχωριστικής γραμμής των ορίων επί του Αιγαίου και η Ελληνική κυριαρχία επί των νήσων και της αιγιαλίτιδος ζώνης είναι αναγνωρισμένη και επικυρωμένη διεθνώς. Και πιο συγκεκριμένα, η αναγνώριση της Ανεξαρτησίας και της κυριαρχίας του Ελληνικού Κράτους επί των ηπειρωτικών και νησιωτικών εδαφών του κατοχυρώθηκε με τις ακόλουθες συνθήκες, οι οποίες συνάφθηκαν και ισχύουν:

1) Τη Συνθήκη της Λοζάνης της 24ης Ιουλίου 1923. Την Συνθήκη αυτή την υπέγραψαν τότε η Αγγλία, η Γαλλία, η Ιταλία, η Ιαπωνία, η Ελλάδα, η Ρουμανία, η Σερβία και η Τουρκία.

2) Τις Ιταλοτουρκικές Συμφωνίες της 4ης Ιανουαρίου 1932 και της 28ης Δεκεμβρίου 1932, στην ‘Άγκυρα, που καθορίζουν τα θαλάσσια σύνορα της νήσου Καστελόριζου και των λοιπών νησιών της Δωδεκανήσου και των Μικρασιατικών ακτών.

3) Τη Συνθήκη του Μοντρέ, της 20ης Ιουλίου 1930 μεταξύ Αγγλίας, Αυστραλίας, Βουλγαρίας, Γαλλίας, Ιαπωνίας, Γιουγκοσλαβίας, Ρουμανίας, Ρωσίας και Τουρκίας. Επιβεβαιώνουν την αδιαμφισβήτητη ιδιοκτησία της Ελλάδας στα εν λόγω νησιά. Αυτό αποδεικνύει ότι η Ελλάδα έχει πλήρη κυριαρχία πάνω από τα νησιά και τις ακτές του Αιγαίου.

 ​4) Τη Συνθήκη των Παρισίων της 10ης Φεβρουαρίου 1947, μεταξύ Η.Π.Α., Κίνας, Γαλλίας, Μ. Βρετανίας, Ρωσίας, Αυστραλίας, Βελγίου, Βραζιλίας, Αιθιοπίας, Ελλάδος, Ινδιών, Ν. Ζηλανδίας, Κάτω χωρών, Πολωνίας, Τσεχοσλοβακίας, Νοτιοαφρικανικής Ενώσεως, Γιουγκοσλαβίας, Ουκρανίας και Ιταλίας.

Προφανώς, η άποψη της τουρκικής κυβέρνησης είναι εσφαλμένη, δεδομένου ότι έρχεται σε αντίθεση με τη διεθνή άποψη και ιδιαίτερα και με τη Συνθήκη της Γενεύης του 1958, η οποία σαφώς ρυθμίζει το μέτρο της ηπειρωτικής υφαλοκρηπίδας. Η σύμβαση αυτή είναι κωδικοποίηση διεθνούς εθιμικού δικαίου και αρχών που ίσχυαν ήδη και ήταν διεθνώς παραδεκτές.

Το ίδιο έγινε και κατά τη διάσκεψη για το Δίκαιο της Θάλασσας το 1982. Η Τουρκία δεν υπόγραψε τις αποφάσεις, γιατί αυτές επικύρωναν τη Σύμβαση της Γενεύης για το θέμα της υφαλοκρηπίδας των νησιών. Οι βλέψεις της Τουρκίας δεν θεμελιώνονται με την διεθνή νομιμότητα. Υπάρχουν, όμως πάγιοι κανόνες διεθνούς συμπεριφοράς, τους οποίους καμιά χώρα δε δικαιούται να παραβιάσει με τον ισχυρισμό ότι δεν τους αποδέχεται ή δεν έχει υπογράψει τις διεθνείς συμφωνίες που τους επιβάλανε. Επειδή δε δέχεται η Τουρκία τη Συνθήκη της Γενεύης και το Δίκαιο της Θάλασσας, πιστεύει ότι αυτό της δίνει το δικαίωμα να ισχυρίζεται ότι το θέμα της υφαλοκρηπίδας είναι πολιτικό και όχι νομικό. Όμως και το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης χαρακτήρισε επίσης το θέμα νομικό με την παράγραφο 31 της απόφασής του της 19-12-78 για την υφαλοκρηπίδα στο Αιγαίο.

 ​Τα αποκλειστικά δικαιώματα της Ελλάδας για την υφαλοκρηπίδα βασίζονται στη Σύμβαση της Γενεύης του 1958, η οποία περιγράφει ρητά μια υφαλοκρηπίδα ως τον πυθμένα και το υπέδαφος δίπλα σε μια ακτή. Αυτή η περιγραφή μιας υφαλοκρηπίδας επικυρώθηκε από πολλές χώρες. Το 1969, το Διεθνές Δικαστήριο Δικαιοσύνης στη Χάγη ψήφισε να ενσωματώσει αυτήν την περιγραφή σε νόμο. Ωστόσο, τα νησιά του Αιγαίου είναι ιστορικά, νόμιμα και αναμφισβήτητα ανήκουν στην Ελλάδα.

 ​Αυτή η ιστορική πραγματικότητα διαμόρφωσε την νομική κατάσταση που επικρατεί σήμερα στο Αιγαίον. Εις το Αιγαίον, τα σύνορα, δηλαδή την διαχωριστική γραμμή αποτελούν τα χωρικά ύδατα εκάστης χώρας. Ακριβώς το πλήθος και η διάταξη των Ελληνικών νησιών στο Αιγαίο κατοχυρώνουν το αδιαίρετο του Αιγαίου Πελάγους και τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα επί ολοκλήρου του Αιγαίου Πελάγους αφού τα ελληνικά χωρικά ύδατα και οι υφαλοκρηπίδες των νησιών αλληλοκαλύπτονταικαι καλύπτουν σχεδόν όλο το Αιγαίο Πέλαγος.

Δεν εξετάζουμε στη προκειμένη περίπτωση και την εκδοχή της καθιερώσεως από μέρους της Ελλάδος της επεκτάσεως της αιγιαλίτιδος ζώνης εις τα 12 ναυτικά μίλια, αντί των 6 μιλίων που ισχύει σήμερα. Είναι η νέα ζώνη, την οποία καθιέρωσε η Διάσκεψη του Δικαίου της Θαλάσσης, τα οποία δεν είναι υποχρεωτικά, αλλά παριστάνουν το όριο μέχρι του οποίου μπορούν να φθάσουν τα Κράτη. Άγνωστο γιατί η Ελλάδα αποφεύγει να το εφαρμόσει εις το Αιγαίο Πέλαγος αν και είναι κάτι το οποίο δικαιούται να το κάνει με βάση το Διεθνές Δίκαιο. Και μόνον αυτό το μέτρο θα έλυνε οριστικά κάθε αμφισβήτηση για το μεγαλύτερο και το πλέον ενδιαφέρον τμήμα της Ελληνικής νησιωτικής υφαλοκρηπίδας.

Το γεγονός είναι ότι τα τρία πρώτα άρθρα της Συμβάσεως αποτελούν εθιμικό, δίκαιο, υποχρεωτικό για τα ενδιαφερόμενα μέρη και ότι τα νησιά έχουν υφαλοκρηπίδα. Εκ της περαιτέρω προσεκτικής μελέτης της Συμβάσεως της Γενεύης προκύπτει σαφέστατα, ότι επειδή η Ελλάδα έχει υπογράψει την Σύμβαση αυτή, που καθορίζει σαφέστατα, ως και παραπάνω αναφέραμε λεπτομερώς, ότι και τα νησιά έχουν υφαλοκρηπίδα που είναι μάλιστα επακριβώς προσδιορισμένη, επειδή η ηπειρωτική και νησιωτική Ελλάδα αποτελούν σχεδόν μία αδιάσπαστη ενότητα και κατ’ αυτόν τον τρόπο η νησιωτική υφαλοκρηπίδα τερματίζει την ηπειρωτική υφαλοκρηπίδα της Τουρκίας και ως εκ τούτου δεν υπάρχει τουρκική υφαλοκρηπίδα Δυτικώς των ελληνικών νησιών, για την Ελλάδα δεν υπάρχει τίποτε αμφισβητήσιμο σε ό,τι αφορά τα κυριαρχικά δικαιώματά της.

Η Ελλάδα ενεργεί σύμφωνα με έναν κανόνα, ο οποίος έχει επιβεβαιωθεί από το Διεθνές Δικαστήριο. Το status quo στο Αιγαίο δημιουργήθηκε με διεθνή συμφωνία. Οι υπογράφοντες τη Συνθήκη της Λοζάνης εγκατέστησαν για μια ακόμη φορά το εδαφικό και νησιωτικό καθεστώς της Ελλάδας και της Τουρκίας.

 ​Για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου, η Τουρκία είναι απρόθυμη να κινηθεί μέσα σε νομικά πλαίσια γιατί δεν έχει τέτοια δικαιώματα. Η τουρκική Κυβέρνηση συνεχίζει να χρησιμοποιεί  το θέμα της υφαλοκρηπίδας σαν πρόσχημα για να προωθεί τις διεκδικήσεις της σε βάρος της ελληνικής επικράτειας. Σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, η Τουρκία δεν έχει το δικαίωμα να διεξάγει δραστηριότητες στην ελληνική υφαλοκρηπίδα, είτε με εξερεύνηση, εκμετάλλευση, έρευνα είτε με άλλο τρόπο.

 ​Αντίθετα, η Τουρκία προσπαθεί να δημιουργήσει νομικά προηγούμενα, χρησιμοποιώντας τις παραβιάσεις, σε συνδυασμό με απειλές, πιέσεις και ταυτοχρόνως με την δημιουργία συγχύσεως γύρω από το θέμα των κυριαρχικών δικαιωμάτων  της Ελλάδος πάνω εις την νησιωτική υφαλοκρηπίδα.

Η Τουρκική Κυβέρνηση αποβλέπει στην πολιτικοποίηση του όλου θέματος με απώτερο σκοπό τον τουρκικό επεκτατισμό εις το απώτερο μέλλον.           

Είναι απαραίτητο να επισημανθεί ότι μετά από ένα τέτοιο ελληνικό παρόν και παρελθόν, έρχεται η Τουρκία σήμερα να αμφισβητήσει τη ελληνικότητα του Αιγαίου, και επιχειρεί δια διαφόρων ενεργειών και μεθόδων να δημιουργήσει τετελεσμένα γεγονότα. Θεωρήσαμε  ιδιαίτερα αναγκαίο να γράψουμε το άρθρο αυτό  γιατί η κρίση του Αιγαίου έχει πολιτικά κίνητρα και αποτελεί το πρώτο δείγμα του εμφανιζόμενου τουρκικού επεκτατισμού εις την εκρηκτική αυτή περιοχή της Γης. 

 ​Από όλα τα παραπάνω γίνεται φανερό ότι με την κλιμάκωση των Τουρκικών απειλών και των παράνομων αξιώσεών της, που θα συνεχίζει να αναθεωρεί, με τις σημερινές συγκυρίες και δεδομένα στην περιοχή μας, το εθνικό συμφέρον απαιτεί ότι τα κρατικά επιτελεία που σχεδιάζουν και χαράσσουν τα εναλλακτικά στρατηγικά σχέδια και αποφάσεις, να εφαρμόσουν τις πρόνοιες του διεθνούς δικαίου και του δικαίου της θάλασσας για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου. Αυτό επιτάσσει το εθνικό συμφέρον που είναι η εθνική μας επιβίωση. Καμία διαπραγμάτευση κυριαρχικών δικαιωμάτων.

 ​Κατά συνέπεια, το ελληνικό πολιτικό σύστημα πρέπει να γνωρίζει ότι   στην παγκόσμια πολιτική λειτουργεί μια αδιάκοπη και επαναλαμβανόμενη διαπάλη για ισχύ, και για την διατήρηση του status quo. Επειδή είναι αυτονόητο ότι κάθε κράτος είναι υπεύθυνο για την επιβίωσή του και αισθάνεται αβέβαιο για τις προθέσεις των γειτόνων του, οι πολιτικοί ηγέτες και ο λαός πρέπει να βασίζονται στην αυτοβοήθεια. Ο σκοπός κάθε κράτους είναι η διατήρηση του εθνικού του συμφέροντος, της εθνικής του κυριαρχίας, και της επιβίωσή του.

Για αυτό λοιπόν, απαιτείται εθνική στρατηγική για την ασφάλεια της πατρίδας και της εθνικής της ανεξαρτησίας. Η ελληνική πολιτική τάξη δεν πρέπει να είναι ενδοτική, και να συνθηκολογεί στις διεκδικήσεις ξένων δυνάμεων στα εθνικά μας θέματα. Όπου η Τουρκία απειλεί, διεκδικεί, αμφισβητεί και ασκεί κυριαρχία στην επικράτεια του Αιγαίου μας, η ελληνική πολιτική ηγεσία ενδίδει. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα να έχουμε ολέθριες συνέπειες. Γιατί; Γιατί δεν υπάρχει ελληνική αμυντική αποτρεπτική στρατηγική. Η Ελλάδα δεν έχει συντελεστή ισχύος, γι΄ αυτό και δεν έχει αποτρεπτική πολιτική για να αποτρέπει τους εθνικούς κινδύνους που αντιμετωπίζουμε. Αδυνατούμε να αποτρέψουμε τις απειλές εναντίον μας. Δεν υπάρχει ικανή πολιτική ηγεσία που να ορίζει την εξωτερική απειλή, να εποπτεύει την κατάσταση και να έχει εναλλακτικές αποφάσεις για τις απειλές που αντιμετωπίζουμε. Και εδώ κρίνεται η ασφάλεια της Ελλάδας. Για πρώτη φορά κινδυνεύομε σαν Έθνος.

Συμπεράσματα

Από όλα τα παραπάνω γίνεται φανερό ότι τα διδάγματα της ιστορίας ενισχύουν τα διδάγματα ότι το Αιγαίο είναι το λίκνο του Ελληνισμού. Αυτά τα ιστορικά στοιχεία για το Αιγαίο πιστοποιούν το πότε διαμορφώθηκε ο ελληνικός πολιτισμός, από πότε εμφανίστηκαν και κατοίκησαν οι Αιγαίοι Έλληνες, και τα  εθνολογικά χαρακτηριστικά τους, δηλαδή από το 3.000 π.Χ. Αυτά τα ιστορικά στοιχεία επιβεβαιώνονται και από τα ερείπια αρχαίων ελληνικών πόλεων, ναών και μνημείων στα νησιά. Μέσα από αυτά τα ίδια στοιχεία παρουσιάζονται και οι αρχαίοικάτοικοι του Αιγαίου, όπως, ενδεικτικά: ο γιατρός και ιδρυτής του Ασκληπιείου Ιπποκράτης από την Κω, ο μαθηματικός Πυθαγόρας, από την Σάμο, ο περίφημος αστρονόμος Αρίσταρχος ο Σάμιος, ο Όμηρος από την Χίο, οι φιλόσοφοι Πιττακός και Θεόφραστος από την Λέσβο, ο φιλόσοφος Παναίτιος από την Ρόδο, ο Απολλώνιος και ο Αθηνόδωρος στην ρητορική σχολή της Ρόδου.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αν χάσουμε το Αιγαίο, χάσαμε την ΕΛΛΑΔΑ . Οι ακτές του Αιγαίου είναι 10.942,8 χιλιόμετρα, και η έκταση των νησιών καλύπτει το ένα πέμπτο της ελληνικής επικράτειας.  Η Τουρκία, αρνούμενη την διεθνή νομιμότητα, επιδιώκει να μοιράσουμε και να συνεκμεταλλευτούμε  τα κυριαρχικά μας δικαιώματα.

Μια διευκρίνιση στο σημείο αυτό είναι απαραίτητη. Το στρατηγικό μήκος της Τουρκίας υπολογίζεται σε 900 μίλια και το πλάτος της Ελλάδας σε 250 μίλια, συμπεριλαμβανομένων και των 140 αντιστοίχων του Αιγαίου Πελάγους. Αν λάβουμε υπόψη τα αυτά 140 μίλια, σήμερα, τα επιβουλεύεται η τουρκική αρπακτικότητα, η Ελλάδα περιορίζεται να οργανώσει την άμυνα της σε ένα στρατηγικό πλάτος 110 μιλίων μόνο. Κατά συνέπεια, εδώ πρόκειται περί τρέλας στη κυριολεξία, γιατί κάτι τέτοιο θα σήμαινε παράδοση εθνικού κυρίαρχου χώρου στην Τουρκία.  Αντιλαμβάνεται πλέον ο οιοσδήποτε ότι αν ποτέ συνέβαινε αυτό, η κατά πλάτος διχοτόμηση της Ελλάδας θα ήταν βεβαία, γιατί με τα σημερινά τεχνολογικά στρατιωτικά δεδομένα η οργάνωση άμυνας σε πλάτος 110 μιλίων είναι όχι μόνο επισφαλής, αλλά και θανατηφόρα πριν ακόμη άρχιζε οποιαδήποτε επιχείρηση, γιατί γίνεται λόγος για χρόνο λεπτών και δευτερολέπτων, όταν αναφερόμαστε σε αεροπλάνα, πυραύλους και βαλλιστικά βλήματα. Σ’ αυτό αποβλέπουν οι Τούρκοι αναμφισβήτητα.

Κάτω απ’ αυτές τις απαράδεκτες συνθήκες και τα σατανικά σχέδια, δεν νομίζουμε πως είναι δυνατόν να υπάρξει Κυβέρνηση ΕΛΛΗΝΙΚΗ που θα ενέδιδε στις αξιώσεις των Τούρκων στο Αιγαίο έστω και ένα βήμα.

Υπενθυμίζουμε ότι οι θέσεις της Τουρκίας στο χώρο του Αιγαίου συνίστανται στη ντε φάκτο διχοτόμηση του επιχειρησιακού χώρου, σε ποσοστό 50%, και ήδη υφίσταται αδιέξοδο, επειδή πρόκειται για θέμα καθαρά διεκδικήσεων, που σε καμιά περίπτωση δεν είναι διαπραγματεύσιμο. Η Ελλάδα πρέπει να χρησιμοποιήσει τη “σωστή” δόση ισχύος, γιατί η αδυναμία της προκαλεί τον επιθετικό χαρακτήρα των πειρατών της Τουρκίας εναντίον της πατρίδας.

Είναι γεγονός ότι τα στοιχεία μιλούν από μόνα τους. Αποδεικνύεται ότι και τα μεγάλα συμφέροντα αφορούν κατά το μέγιστο ποσοστό την εξυπηρέτηση των τουρκικών επιδιώξεων και συμφερόντων σε βάρος της Ελλάδας. Τα πολιτικοστρατιωτικά σχέδια των μεγάλων δυνάμεων και Τουρκίας στο χώρο του Αιγαίου ταυτίζονται. Και τούτο γιατί, αυτές οι δυνάμεις, αν και γνωρίζουν ότι οι Τουρκικές Κυβερνήσεις αποβλέπουν στη ντε φάκτο διχοτόμηση του Αιγαίου, αρνούνται επίμονα εγγυήσεις οποιασδήποτε μορφής ακόμη και μέσα στα συμμαχικά πλαίσια. Οι θέσεις αυτές θέτουν σε άμεσο κίνδυνο τα εθνικά μας συμφέροντα, αφού τα συμφέροντα αυτά θεωρούνται εξαιρετικά ευαίσθητα για την ασφάλεια και την υπεράσπιση της Ελλάδας.

Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, απαιτείται μια υψηλή στρατηγική της Ελλάδας κατά των συγκεκριμένων απειλών της ασφάλειας της πατρίδας μας. Μόνο με αυτό τον τρόπο θα μπορέσουμε ν’ αποφέρουμε κάποιο αποτέλεσμα σ’ όλα αυτά τα γεωπολιτικά και επεκτατικά τουρκικά σχέδια σε βάρος μας.

Γίνεται, επομένως, εύκολα αντιληπτό ότι μέσα στον ανταγωνιστικό χώρο συμφερόντων της Ανατολικής Μεσογείου η Ελλάδα πρέπει να επιλέξει και να εφαρμόσει μια υψηλή στρατηγική που θα μεγιστοποιεί τα συμφέροντά της και θα κατοχυρώνει την ασφάλειά της, την εδαφική της ακεραιότητα και την ανεξαρτησία της. Η Ελλάδα θα πρέπει να συμμαχήσει για να εξισορροπήσει την ισχύ της έναντι της τουρκικής επιθετικότητας. Για να εξασφαλίσει την ασφάλειά της, χρειάζεται αυτή η υψηλή στρατηγική για να μπορέσει να επιτύχει τους εθνικούς της σκοπούς. Να προσδιορίσει τα πολιτικά μέσα για να αντιμετωπίσει τις απειλές, και να χρησιμοποιήσει τα πλεονεκτήματά της έναντι των τουρκικών πλεονεκτημάτων.

Συγχρόνως, η μεγιστοποίηση του εθνικού μας συμφέροντος, της διατήρησης της εδαφικής μας ακεραιότητας και της ανεξαρτησίας θα πρέπει να είναι τα βασικά κίνητρα αυτής της υψηλής στρατηγικής για την ασφάλειά μας και την διατήρηση της εδαφικής μας κυριαρχίας. Η απειλή είναι προφανής και υπαρκτή χωρίς καμιά αμφιβολία. Απαιτείται πολιτική επαγρύπνηση και ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΣ στο έπακρο για την αποτελεσματική άμυνα του εθνικού μας χώρου. Είμαστε μόνοι και ανυπεράσπιστοι, και πρέπει να κατοχυρώσουμε την επιβίωσή μας. Αν χάσουμε το Αιγαίο, χάσαμε την ΕΛΛΑΔΑ.

Με γνώμονα, λοιπόν, την ιστορία, τους αρχαίους ιστορικούς, φιλόσοφους, και γεωλόγους το ελληνικό έθνος ζούσε στο Αιγαίο από την αυγή της ιστορίας. Το Αιγαίο είναι το λίκνο του Ελληνισμού. Οι Έλληνες του Αιγαίου γεννήθηκαν από την ιστορία. Γι’ αυτό και αποτελούν τον κυριαρχικό παράγοντα της ιδιοκτησίας περιοχής αυτής.  Αναμφισβήτηταδιαπιστώνεται με γνώμονα πάντοτε την ιστορία, ότι το Αιγαίοανήκει από καταβολής ιστορίας εις τους Έλληνες. 

Ένα είναι γεγονός. Αν παραστεί ανάγκη, όπως και στο παρελθόν έτσι και στο μέλλον, η Ελλάδα θα αποδείξει για μια ακόμη φορά ότι δεν υπάρχουν λαοί με υλική ισχύ και δύναμη, αλλά υπάρχουν λαοί με παραδόσεις και ιστορία. Υπεράνω κάθε συμφέροντος υφίσταται η εθνική αξιοπρέπεια για την οποία και φέρεται αποφασισμένη η Ελλάδα να αγωνισθεί. Όσο για την Τουρκική κυβέρνηση διαπράττει μεγάλο σφάλμα γιατί χτυπάει την πόρτα του Αιγαίου Πελάγους με καθυστέρηση 3.000 χρόνων!!!  

Νικόλαος Λ. Μωραίτης. Ph.D.


Διεθνείς Σχέσεις, Συγκριτική πολιτική,


Εξωτερική Πολιτική των ΗΠΑ, Παγκόσμια πολιτική.
 

Καλιφόρνια, U.S.A.
  2020

Member of International Hellenic Association (USA)

Ενδεικτική Βιβλιογραφία

Convention on the Continental Shelf, signed at Geneva, 29 April 1958 [open for signatures until October 31, 1958, now in force. Η νομική έννοια της υφαλοκρηπίδας].

Διάσκεψη για το Δίκαιο της Θάλασσας το 1982. [Εδώ επικυρώνεται η Σύμβαση της Γενεύης για την υφαλοκρηπίδα των νησιών].

Διεθνές Δικαστήριο Χάγης, Απόφαση 19//12/1978 [Η απόφασή του ότι το θέμα για την υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου είναι νομικό . Παράγραφο 31].

Δουδούμης, Γ. Ε., Ανατολική Μεσόγειος: παρόν και μέλλον, εκδ.Παπαδήμας, Ιούνιος 2017.

Ηρακλείδης, Α., Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειος, εκδ. Θεμέλιο, Μάρτιος 2020.

Κλούρας, Δ. Ε., Η απειλή προ των Πυλών, εκδ. Λειμών, Ιούνιος2018.

Μάζης, Ι.Θ., Γεωπολιτικά ζητήματα στην Ευρύτερα Μέση Ανατολή και την Μεσόγειο, εκδ. Λειμών, Νοέμβριος 2017.

Moraitis N., The Greek-Turkish dispute on the continental shelf in the Aegean sea:

territorial status from the dawn of history to the present, Lambert Academic   Publishing, 2013- , «Απαιτείται η εφαρμογή των προνοιών του Διεθνούς Δικαίου για την ασφάλεια της Ελληνικής Επικράτειας», διαδικτυακή δημοσίευση στο International HellenicAssociation (USA), Ιανουάριος 2020

Σταθακόπουλος Δ., Το προβλεπτό και το απρόβλεπτο στις Ελληνο-Τουρκικές σχέσεις, εκδ. 24 Γράμματα, Νοέμβριος 2019.

Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας, Μοντέγκο Μπέι 1982, [Κωδικοποιεί το Διεθνές Δίκαιο και δίνει τη δυνατότητα να επεκτείνει η Ελλάδα τα χωρικά της ύδατα στα 12 µίλια].

Συνθήκη της Λοζάνης, 24 Ιουλίου 1923. [Με αυτή τη Συνθήκη, στο άρθρο 12, κατακυρώθηκαν στην Ελλάδα τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου και το εύρος των χωρικών υδάτων ορίστηκε στα τρία  ναυτικά μίλια]

Συνθήκη του Μοντρέ, 1936, [Η Ελλάδα επέκτεινε τα χωρικά της ύδατα στα έξι (6) μίλια για να ακολουθήσει η Τουρκία τρεις δεκαετίες αργότερα (1964)]

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα του ΙΗΑ εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς – μέλη του ΙΗΑ. Η ιστοσελίδα του ΙΗΑ δεν λογοκρίνει, ούτε επεμβαίνει σε άρθρα – κείμενα των μελών του ΙΗΑ.  

Όλο το Άρθρο