Η ηλικιώτις ιστορία αρνητική για τον Πρωθυπουργόν και κάθε ιστορούμενον

 Όταν η ιστορία γράφεται την στιγμήν κατά την οποίαν τα γεγονότα είναι νωπά και οι ιστορούμενοι ζώντες, σίγουρα δεν θα είναι ακριβής και αντικειμενική. Θα ενέχει το στοιχείον του επηρεασμού. Και αυτός ο επηρεασμός είναι δυνατόν να προέρχεται από συμπάθειαν, φιλίαν, ή ακόμα δουλικότητα προς τον ιστρούμενον, αλλά αντιθέτως και από μίσος προς αυτόν.

Όταν την ιστορίαν κάποιων γεγο­νότων ή προσώπων επιχειρούν να γράψουν σύγχρονοι αυτών συγγραφείς, μεροληψίες ή ανακρίβειες είναι αναπόφευκτες. Αιτία, μάλλον ανυπέρβλητη, όπως αναφέρει ο Πλούταρχος  στο Περι­κλής Κεφ. XIII παρ. 16, και παρατηρεί.

«η δε των πράξεων και των βίων ηλικιώτις ιστορία, τα μεν φθόνοις και δυσμενείας, τα δε χαριζομένη και κολακεύουσα λυμαίνεται και διαστρέφει την αλήθειαν», δηλ. όταν η περιγραφή πράξεων και γεγονότων γίνεται από ομηλίκους, από την μιαν (τυχόν) φθόνος και μίσος, από την άλλην εύνοια και κολακεία καταστρέφουν και διαστρεβλώνουν την αλήθειαν.  

Το έργον του ιστορι­κού ερευνητού γίνεται επίπονον, όταν επιδιώκει να παρουσιάσει τα ιστορικά γεγονότα όπως πράγματι έγιναν. Την δυσκολίαν αυτήν συνάντη­σε και ο Θουκυδίδης στην προσπάθειαν του να αποφύγει το μυθώδες και να παρουσιάσει «των γενομένων το σαφές», τονίζοντας χαρακτηριστικώς πώς «η εξακρίβωση ήταν δύσκολη, γιατί όσοι ήταν αυτόπτες μάρτυρες των γεγονότων μου έδιναν ο καθένας την δικήν του εκδοχήν, αναλόγως με την συμπάθειαν του προς τον έναν ή τον άλλον αντίπαλον».

Την αυτήν γνώμην εξέφρασε και ο  Ιστορικός της Νεωτέρας Ελλάδος Παύλος Καρολίδης ο οποίος αναφέρει.

 «Η ιστορία δεν ελαύνεται από στιγμών ή ροπών καιρικών, δεν ηττάται υπό των συμφορών του παρό­ντος, ουδ' αιωρείται υπό κουφονόων ελπίδων του μέλλο­ντος».

Για παραποίηση της ιστορι­κής αληθείας, διαμαρτύρεται και ο Στρατηγός Μακρυγιάννης αναφέροντας στα Απομνημονεύματά του τα ακόλουθα: «Όποιος έτρεξε και τρέχει εις το καλό αυτείνες οι συντροφιές και ιστοριογράφοι τους, τους πλακώνουν να μη φαίνωνται πουθενά. Θέλουν τους αγώνες τους να παραστήσουν δικά τους κατορθώματα κι αρετή δική τους...».

Ο επηρεασμός της ιστορικής αληθείας και η παραποίηση γεγονότων και έξαρση υπέρ το δέον ή αφανισμός προσώπων, είναι υπαρκτά πράγματα και κατά μέγα μέρος συμβαίνουν όταν Ιστορικοί  και ιστορούμενοι είναι ζώντες, ή ήσαν φίλοι, αν απήλθεν ο περιγραφόμενος.

Το φαινόμενον αυτό οργιάζει  στην πολιτικήν και στην ακράτητον τάση των Βουλευτών κυρίως ενός Κόμματος να αναφέρουν πάντα στις Τηλεοράσεις όπου κατοικοεδρεύουν, πλεονεκτήματα του Πρωθυπουργού.  Μόνον επιτυχίες και άκρως αισιόδοξα σχέδια, όταν ο Λαός βασανίζεται από την απόλυτην οικονομικήν ανέχειαν και από τους άκρως δυσβαστάκτους φόρους. Επίσης υποβιβάζουν και μειώνουν τους Αρχηγούς των λοιπών  Κομμάτων, με σκοπόν την άνοδον του δικού τους Αρχηγού.

Όσοι έχουν κάποιαν καλήν γνώμην για τον Πρωθυπουργόν, ότι προσπαθεί αλλά συναντά αντιδράσεις από δανειστές κλπ, ακούγοντας καθημερινώς ουρανομήκεις ύμνους, χωρίς ουδεμίαν αστοχίαν, αρχίζουν να προβληματίζονται. Και πολλοί σίγουρα θα αλλάξουν γνώμην και θα καταστούν  ίσως και  πολέμιοί του, αφού «το πολύ Κύριε Ελέησον το βαριέται κι ο παππάς» ή το διαχρονικόν,

n     «Γιατί ψήφισες τον εξωστρακισμόν του Αριστείδου»;

n     « Γιατί βαρέθηκα να ακούω ότι είναι Δίκαιος»

Ο αυτός κίνδυνος επικρέμαται και για τον Πρωθυπουργόν αλλά και άλλες διαπρεπείς προσωπικότητες όταν ζώσαι  εισέτι, κάποιοι θέλουν να τους καταχωρίσουν στας δέλτους της Ιστορίας, αναφέροντες μόνον κορυφαίες επιτυχίες.

Το αποτέλεσμα που επιτυγχάνουν είναι μάλλον αμαύρωση της δράσεως και της  προσωπικότητός τους, όπως θα την αποκαλύψει ο αδέκαστος ιστορικός του μέλλοντος.

Για να εξειδικεύσομεν την περίπτωση στον Πρωθυπουργόν, καλόν θα ήταν χάρην της καλής  και σωστής υστεροφημίας του, να απαγορευθεί στους δουλικούς,  λάλους και θωκοθήρες των Τηλεοράσεων και των Ραδιοφώνων να τον επαινούν απαύστως. Δεν γνωρίζουν όπως φαίνεται καθόλου,  τινά από τον τρόπον λειτουργίας της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, δεν έχουν ακούσει τουλάχιστον τα περί Αριστείδου και να σεβαστούν τον Αρχηγόν τους;

Και δεν φοβούνται κατάπτωση  του εαυτού τους, στις συνειδήσεις του αμφισβητούντος (δια τις υπερβολικές αναφορές τους) και αυτούς ακροατηρίου;;

Μιχαήλ Στρατουδάκης