16 Ιανουαρίου 1932

 16 Ιανουαρίου 1932: σκοτάδι, παγωνιά, βρόμα και φτώχεια βασιλεύουν σε μια γειτονιά του Βόρειου Βερολίνου, την Felseneck, μια ¨κόκκινη¨ γειτονιά πάμφτωχων κατοίκων. Οχτώ ¨παλικαράδες¨ των S.A περικυκλώνουν με τις ζωστήρες στα χέρια, μπροστά στο καλύβι του, τον Johann Banuscher και τη φίλη του. «Sie sind Klemke?», «¨Όχι» απαντά ο Banuscher και όλα σταματούν εκεί. «Auf geht's - Πάμε, φύγαμε» φωνάζει ο αρχηγός των νταήδων.

Μια τυπική βερολινέζικη νύχτα θα πει κάθε γνώστης της εποχής^. αλλά όχι, εκείνο το βράδυ οι ναζί βγήκαν για ¨αίμα¨, βγήκαν για να σκοτώσουν! Δεν ανέχονται, πλέον, λίγο πριν την εξουσία, τα κομμούνια να τους αντιμιλούν, να τους προκαλούν και να τους στέλνουν στα δικαστήρια. Και ο Klemke είχε κάνει ¨το λάθος¨ να καβγαδίσει μαζί τους. Τώρα που η αστυνομία τους κάλυπτε, οι δικαστές σφύριζαν αδιάφορα και ο όχλος σήκωνε το χέρι και τους χαιρετούσε, τώρα ο ¨άπλυτος¨ σήκωσε κεφάλι.

Έτσι το βράδυ της 18^ης Ιανουαρίου καμιά 200ρια ηλίθιοι πίσω -από τις καφέ στολές τους- συγκεντρώθηκαν για να στρατολογήσουν απεργούς εργάτες. Λίγο πριν το τέλος της μάζωξης ο Werner Schulze –o Sturmbannfurer τους-  τους θύμισε μια δουλίτσα που είχαν για εκείνη τη νύχτα: «Επίθεση στην Felseneck και όποια κομμούνια συναντήσουμε τα ξεπαστρεύουμε και δρόμο». Απέξω περίμεναν, να τους συνοδεύσουν, έξι αστυνομικοί με ένα θωρακισμένο αυτοκίνητο^. υποτίθεται για να αποτρέψουν συμπλοκές!

Μόλις έφτασαν στην παράγκα του Klemke οι αστυνομικοί –πλην ενός- εξαφανίστηκαν. Το θήραμα εντοπίστηκε, κτυπήθηκε με σιδερολοστούς και έπεσε. Ο Schulze εμφανίστηκε και πυροβόλησε, ο Klemke πεθαίνει ακαριαία. Οι ναζί δεν κατάφεραν να ξεφύγουν.

Πηγή: ¨Ευθύνη και Ενοχή / Μια ματιά σε αυτούς που αποδέχτηκαν την ανωτερότητα και δημιούργησαν κόλαση¨.