«Οι τέσσερις επιλογές των Ευρωεκλογών»

Άρθρο του Νίκου Ανδρουλάκη, Γραμματέα της ΚΠΕ του ΠΑΣΟΚ,

Υποψήφιου Ευρωβουλευτή του ΠΑΣΟΚ στην ΕΛΙΑ

Η Ευρωπαϊκή Ένωση σήμερα βρίσκεται πριν τις πιο κρίσιμες ευρωεκλογές των τελευταίων δεκαετιών. Έχει έρθει η ώρα να ληφθούν μεγάλες αποφάσεις που θα αφήνουν πίσω τους τις πολιτικές της σκληρής λιτότητας. Πολιτικές που μπορεί να φαίνεται ότι κυριαρχούνται από οικονομικές λογικές, αλλά στο βάθος τους κυριαρχούνται από τη λογική της εθνικής περιχαράκωσης, από λογικές του εθνικισμού. Στην Ευρώπη σήμερα κυριαρχεί ένας ιδιόμορφος νεοφιλελεύθερος εθνικισμός. 

Με τις ακολουθούμενες πολιτικές αντί της «περισσότερης Ευρώπης» ανοίγεται μια τάφρος μεταξύ ευρωπαϊκού Βορρά και Νότου, ανάμεσα σε κράτη-πιστωτές και κράτη-οφειλέτες. Ταυτοχρόνως ανοίγει και άλλη μια τάφρος. Αυτή μεταξύ των κυβερνώντων ελίτ και των απογοητευμένων λαών. Το χειρότερο είναι πως οι πολίτες στο κάθε κράτος-μέλος χρησιμοποιούνται από επικίνδυνους δημαγωγούς για να στραφούν κατά των πολιτών άλλων κρατών-μελών. Έτσι τίθεται μία όχι και τόσο βραδυφλεγής βόμβα στα θεμέλια του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Η κρίση της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν είναι μόνο κρίση χρέους αλλά και πολιτικής. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο τέσσερις είναι οι επιλογές που θα έχει ο ελληνικός λαός την 25η Μαΐου.

Η πρώτη επιλογή είναι το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, το οποίο εκπροσωπείται από την κυρία Μέρκελ και τη Νέα Δημοκρατία στην Ελλάδα. Αυτό είναι ο εκφραστής της συνέχισης της πολιτικής λιτότητας, πίσω όμως από την οποία δεν κρύβονται μόνο εμφανείς οικονομικές σκοπιμότητες και ιδεοληψίες, αλλά και μια ιδεολογία που διαχωρίζει τους Ευρωπαίους πολίτες σε «τεμπέληδες» του Νότου και «εργατικούς» του Βορά. Ψήφος στο Λαϊκό Κόμμα σημαίνει ψήφος στη «Ένωση των δύο ταχυτήτων», στην ισοπεδωτική λιτότητα, στη συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους, στην αύξηση της ανεργίας και στην επέκταση της φτώχειας. Σημαίνει επίσης ψήφος σε περιχαρακωμένες εθνικές ταυτότητες.

Η δεύτερη επιλογή είναι αυτή της λιγότερης Ευρώπης που εκφράζουν τα αριστερά κόμματα και ο κ. Τσίπρας. Μια Ευρώπη που δεν είναι σε θέση να απαντήσει πειστικά στις μεγάλες παγκόσμιες προκλήσεις. Η ευρω-ομάδα στην οποία συμμετέχει ο ΣΥΡΙΖΑ κινείται στο πλαίσιο μιας πολιτικής διαμαρτυρίας και άγνοιας των βασικών δεδομένων που συνθέτουν το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, γι’ αυτό και οδηγείται εκούσια ή ακούσια στον ευρωσκεπτικισμό. Μια ομάδα κομμάτων που, χωρίς να κατανοούν τις ευρωπαϊκές αναγκαιότητες, λαμβάνουν συχνά στα εθνικά τους κοινοβούλια θέσεις απέναντι στα ελληνικά συμφέροντα.

Βεβαίως ο εθνικισμός ως μεγαλύτερος εχθρός του ευρωπαϊκού οράματος εκφράζεται ανάγλυφα στην τρίτη επιλογή. Αυτή είναι η επιλογή της Ευρώπης των εθνολαϊκιστικών δεξιών κομμάτων, που με τη μισαλλόδοξη ρητορεία τους υπονομεύουν κάθε προσπάθεια για το μέλλον της Ένωσης. Ο κίνδυνος από την άνοδο αυτού του ρεύματος δεν αφορά μόνο τη συνοχή των μηχανισμών της ΕΕ, αλλά και τη συνοχή των κοινωνιών. Κανείς δεν πρέπει να εφησυχάζει επειδή προς το παρόν δεν εμφανίζονται τόσο ακραίοι όσο η δική μας Χρυσή Αυγή. Το αύριο με αυτούς σε άνοδο μπορεί να μη είναι μια άλλη μέρα, αλλά μια άλλη καταστροφική μέρα.

Η τέταρτη είναι η επιλογή του PES, το οποίο στην Ελλάδα εκφράζεται από το ΠΑΣΟΚ και την ΕΛΙΑ με υποψήφιο τον Martin Schulz, ο οποίος θέλει να αλλάξει την κυρίαρχη πολιτική της λιτότητας που έχει εξαθλιώσει τις νότιες χώρες της Ευρώπης. Αξίζει να στηρίξουμε μια άλλη Ευρώπη, μέσω της υποψηφιότητας του Martin Schulz. Ενός ανθρώπου που πιστεύει ότι πρέπει να αλλάξει αυτή η κυρίαρχη πολιτική. Η πολιτική που προτείνουμε αντικαθιστά τη λιτότητα με τον εξορθολογισμό των δαπανών και αγωνίζεται για την Ευρώπη της αλληλεγγύης, της ανάπτυξης και του σεβασμού των δημοκρατικών θεσμών. Αυτή την Ευρώπη χρειάζεται η Ελλάδα, που γνωρίζει τις δραματικές συνέπειες της σκληρής λιτότητας. Η ομάδα των σοσιαλιστικών κομμάτων με το πρόγραμμα «Πίσω στη Δουλειά» κάνει ένα βήμα να επιστρέψει σ’ αυτή την κατεύθυνση. Είναι ο μόνος τρόπος για να μην οδηγηθούμε στην Ευρώπη των «δύο ταχυτήτων», του Βορρά όπου η ανεργία στους νέους είναι στο 5-7% και του Νότου όπου το αντίστοιχο ποσοστό αγγίζει το 50-60%. Εάν η προσπάθειά μας να αλλάξει αυτή η κατάσταση δεν καρποφορήσει, θα φτάσουμε στις κοινωνίες της κληρονομικής ισχύος. Γιατί η γενιά μας δεν θα μπορεί να δημιουργήσει και να παράξει πλούτο για να καλύψει τις πνευματικές και υλικές της ανάγκες. Άρα η ανισότητα των ευκαιριών θα επεκταθεί. Θα καταλήξουμε λοιπόν σε μια Ευρώπη με τους λιγότερους νέους λόγω του σημαντικού δημογραφικού προβλήματος και τους περισσότερους ανέργους. Μια τέτοια Ευρώπη δεν έχει κανένα μέλλον. Γι’ αυτό η επιλογή να στηρίξουμε το πρόγραμμα των Ευρωπαίων σοσιαλιστών είναι μια ευκαιρία να λάμψει εκ νέου το όραμα της Ενωμένης Ευρώπης και για τη δικιά μας γενιά αλλά και γι’ αυτούς που οδήγησε η κρίση στο κοινωνικό περιθώριο.