Καλαμάτα:Τόλμησε και πέτυχε… ο Αλέξης Τσίπρας. Μεγαλειώδης συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ, «άλωσε» το κάστρο του Σαμαρά

«H πα­ρου­σί­α σας, δί­νει το μή­νυ­μα ό­τι η Κα­λα­μά­τα, η Μεσ­ση­νί­α ,η Πε­λο­πόν­νη­σος εί­ναι στην πρώ­τη γραμ­μή του α­γώ­να για την α­να­τρο­πή των πο­λι­τι­κών που μας έ­φε­ραν σε αυ­τή την κα­τά­στα­ση», με αυ­τά τα λό­για ξε­κί­νη­σε την προ­ε­κλο­γι­κή του ο­μι­λί­α στην κεν­τρι­κή πλα­τεί­α της Κα­λα­μά­τας ο πρό­ε­δρος του ΣΥΡΙΖΑ Α­λέ­ξης Τσί­πρας.

Ο κ. Τσί­πρας α­φού ση­μεί­ω­σε ό­τι αυ­τοί που δη­μο­σι­εύ­ουν δη­μο­σκο­πή­σεις το τε­λευ­ταί­ο δι­ά­στη­μα θα πρέ­πει να στα­μα­τή­σουν υ­πο­γράμ­μι­σε ό­τι δεν υ­πάρ­χουν κά­στρα σε έ­ναν λα­ό που βρί­σκε­ται σε αυ­τή την κα­τά­στα­ση κα­θώς ο πό­θος του για λευ­τε­ριά εί­ναι με­γα­λύ­τε­ρη.

«Εί­μαι βέ­βαι­ος ό­τι η συν­τρι­πτι­κή πλει­ο­ψη­φί­α έρ­χε­ται για πρώ­τη φο­ρά σε συγ­κέν­τρω­ση της α­ρι­στε­ράς, για­τί α­γω­νι­ζό­μα­στε για το μέλ­λον μας, για την ζω­ή μας», υ­πο­γράμ­μι­σε ο κ. Τσί­πρας και ση­μεί­ω­σε «κά­ποι­οι θε­ω­ρούν την Μεσ­ση­νί­α φέ­ου­δο, υ­πάρ­χει ε­θνι­κή α­νάγ­κη ό­μως να στα­μα­τή­σει αυ­τή η κα­τά­στα­ση, να α­πο­τρέ­ψου­με αυ­τή την κα­τά­στα­ση ,εί­ναι α­νάγ­κη για την ε­πι­βί­ω­ση των ερ­γα­ζο­μέ­νων, των α­γρο­τών, των μι­κρο­με­σαί­ων ε­πι­χει­ρή­σε­ων, των νέ­ων που φεύ­γουν με­τα­νά­στες». Ο κ. Τσί­πρας ε­ξέ­φρα­σε τη βε­βαι­ό­τη­τα για  νί­κη του ΣΥΡΙΖΑ στις ε­περ­χό­με­νες ε­κλο­γές το­νί­ζον­τας, «έρ­χε­ται η ώ­ρα να τε­λει­ώ­νου­με με τα μνη­μό­νια , για­τί αν δεν τε­λει­ώ­νου­με με αυ­τά θα μας τε­λει­ώ­σουν. Τε­λει­ώ­νου­με με ό­λα αυ­τά αυ­τό εί­ναι το μή­νυ­μα της πα­ρου­σί­α σας ε­δώ, στις 25 Μα­ΐ­ου τε­λει­ώ­νουν ό­λα.»

Τέ­λος ο κ, Τσί­πρας δεν πα­ρέ­λει­ψε να α­σκή­σει κρι­τι­κή στην πο­λι­τι­κή που α­κο­λου­θεί η κυ­βέρ­νη­ση, ε­νώ α­να­φέρ­θη­κε και σε ό­σα έ­χουν δι­α­δρα­μα­τι­στεί το τε­λευ­ταί­ο δι­ά­στη­μα στην κεν­τρι­κή πο­λι­τι­κή σκη­νή.

Στην συγ­κέν­τρω­ση πα­ρα­βρέ­θη­καν και μί­λη­σαν ο υ­πο­ψή­φιος δή­μαρ­χος Κα­λα­μά­τας Μα­νώ­λης Μά­κα­ρης και ο υ­πο­ψή­φιος Πε­ρι­φε­ρειά­ρχης Ο­δυσ­σέ­ας Βου­δού­ρης.

Ο κ. Μά­κα­ρης υ­πο­γράμ­μι­σε ό­τι ε­πι­δί­ω­ξή του εί­ναι έ­νας α­νοι­κτός δή­μος με ε­νερ­γούς πο­λί­τες , να κερ­δί­σει την μά­χη της κα­θη­με­ρι­νό­τη­τας και την α­να­γέν­νη­ση τό­που. Ε­νώ έ­κα­νε λό­γο για κα­τάρ­ρευ­ση των δο­μών πρό­νοι­ας και του δη­μο­σί­ου συ­στή­μα­τος υ­γεί­ας ως ε­πα­κό­λου­θο της κρί­σης, το­νί­ζον­τας ό­τι κύ­ριο μέ­λη­μα του, εί­ναι η αν­τι­με­τώ­πι­ση ό­λων αυ­τών των προ­βλη­μά­των.

Ο υ­πο­ψή­φιος Πε­ρι­φε­ρειά­ρχης Ο­δυσ­σέ­ας Βου­δού­ρης υ­πο­γράμ­μι­σε ό­τι οι ε­κλο­γές εί­ναι πο­λι­τι­κές και κά­λε­σε τους πο­λί­τες να α­να­τρέ­ψουν τις πο­λι­τι­κές που κα­τέ­στρε­ψαν τις ζω­ές των Ελ­λή­νων.

Α­κο­λου­θεί ο­λό­κλη­ρη η ο­μι­λί­α του Αλ. Τσί­πρα

«Πο­λί­τες της Κα­λα­μά­τας

Χαί­ρο­μαι που βρί­σκο­μαι πά­λι μα­ζί σας, ε­δώ στους δρό­μους της μά­χης της αν­τί­στα­σης και της α­να­τρο­πής. Χαί­ρο­μαι που η Μεσ­ση­νί­α, που τη θε­ω­ρεί πο­λι­τι­κό του φέ­ου­δο ο κύ­ριος Σα­μα­ράς, δί­νει το με­γά­λο και α­πο­φα­σι­στι­κό πα­ρόν στην α­να­τρο­πή της πο­λι­τι­κής του. Μιας πο­λι­τι­κής, που ε­σείς ξέ­ρε­τε κα­λά πως ό­τι κι αν λέ­ει ο πρω­θυ­πουρ­γός, κα­τα­στρέ­φει μα­ζί με ό­λη την Ελ­λά­δα και την ό­μορ­φη ι­δι­αί­τε­ρη πα­τρί­δα σας.

Αυ­τή την κα­τα­στρο­φή πρέ­πει να α­πο­τρέ­ψου­με, φί­λες και φί­λοι. Πρέ­πει. Εί­ναι α­νάγ­κη ε­θνι­κή, κοι­νω­νι­κή, οι­κο­νο­μι­κή, αν­θρω­πι­στι­κή. Πρέ­πει. Εί­ναι ό­ρος ε­πι­βί­ω­σης για τους ερ­γα­ζό­με­νους, για τους α­γρό­τες, για τους μι­κρο­με­σαί­ους, για τις ελ­λη­νί­δες και τους έλ­λη­νες. Να τε­λει­ώ­νου­με με τα μνη­μό­νια και τους πο­λι­τι­κούς της κα­τα­στρο­φής. Να τε­λει­ώ­νου­με με το πα­λιό και δι­ε­φθαρ­μέ­νο. Για­τί αν δεν τε­λει­ώ­σου­με θα μας τε­λει­ώ­σουν.

Δεν υ­πάρ­χει δυ­στυ­χώς μέ­ση λύ­ση σε ό­τι άρ­χι­σε στην Ελ­λά­δα πριν με­ρι­κά χρό­νια. Υ­πάρ­χει η α­λή­θεια μιας πο­λι­τι­κής η ο­ποί­α οι­κο­δο­μεί στα ε­ρεί­πια των δι­και­ω­μά­των, των μι­σθών, των συν­τά­ξε­ων, και τε­λι­κώς των αν­θρώ­πων έ­να κα­θε­στώς θε­σμο­ποι­η­μέ­νης βαρ­βα­ρό­τη­τας. Για­τί αυ­τό α­κρι­βώς εί­ναι τα μνη­μό­νια. Κα­θε­στώς θε­σμο­ποι­η­μέ­νης βαρ­βα­ρό­τη­τας.

Να σας το πε­ρι­γρά­ψω; Δεν έ­χει νό­η­μα. Το ζεί­τε. Ό­πως το ζει κά­θε Έλ­λη­νας στο δι­κό του δρά­μα, στο δρά­μα του γεί­το­να, στο δρά­μα του συν­το­πί­τη, στο δρά­μα του συ­να­δέλ­φου που έ­χα­σε τη δου­λειά του. Στο δρά­μα της α­νερ­γί­ας που μα­στί­ζει και την Μεσ­ση­νί­α. Στο δρά­μα της μά­νας που βλέ­πει το παι­δί της να παίρ­νει το δρό­μο της ξε­νι­τιάς. Στο δρά­μα της φτώ­χειας που αγ­κα­λιά­ζει ό­λο και πε­ρισ­σό­τε­ρους αν­θρώ­πους. Στο δρά­μα της Ελ­λά­δας που σέρ­νε­ται λε­η­λα­τη­μέ­νη, συ­κο­φαν­τη­μέ­νη, σκυμ­μέ­νη στα σύγ­χρο­να πα­ζά­ρια ό­που κα­θο­ρί­ζον­ται οι τύ­χες των λα­ών. Να τε­λει­ώ­νου­με λοι­πόν με ό­λα αυ­τά. Ή μάλ­λον ήρ­θε πι­στεύ­ω η στιγ­μή να το πού­με δι­α­φο­ρε­τι­κά:

Τε­λει­ώ­νου­με με ό­λα αυ­τά.

Αυ­τό εί­ναι το μή­νυ­μα της συγ­κέν­τρω­σής σας. Αυ­τό εί­ναι το μή­νυ­μα που δι­α­βά­ζω στα μά­τια των αν­θρώ­πων αυ­τές τις μέ­ρες σε ό­λη την Ελ­λά­δα. Αυ­τό εί­ναι το μή­νυ­μα α­πό κά­θε τό­πο δου­λειάς, α­πό κά­θε τό­πο συ­νάν­τη­σης, α­πό κά­θε α­περ­γί­α, δι­α­δή­λω­ση, κι­νη­το­ποί­η­ση, πρω­το­βου­λί­α αν­τί­στα­σης. Κι αυ­τό, ό­πως σας βλέ­πω και με βλέ­πε­τε, εί­ναι το μή­νυ­μα που θα στεί­λουν σε λί­γες ε­βδο­μά­δες οι ε­κλο­γές. Τό­σο κα­θα­ρό, α­δι­αμ­φι­σβή­τη­το και α­πο­φα­σι­στι­κό, που κα­νείς, στην Ελ­λά­δα και στην Ευ­ρώ­πη δεν θα μπο­ρεί να το αμ­φι­σβη­τή­σει.

Κυ­ρί­α Μέρ­κελ, κύ­ρι­ε Σα­μα­ρά, κύ­ρι­ε Φού­χτελ, κύ­ριοι της τρό­ι­κας, κυ­ρί­ες και κύ­ριοι των μνη­μο­νί­ων, της ο­λι­γαρ­χί­ας και της τρα­πε­ζο­κρα­τί­ας: Οι μέ­ρες της παν­το­δυ­να­μί­ας σας εί­ναι με­τρη­μέ­νες. Η παν­το­δυ­να­μί­α σας στην Ελ­λά­δα τε­λει­ώ­νει. Και ο ελ­λη­νι­κός λα­ός δεν γυ­ρί­ζει α­πλώς σε­λί­δα. Γρά­φει πά­λι, ό­πως πάν­το­τε στις με­γά­λες στιγ­μές της πα­τρί­δας και του έ­θνους, το δι­κό του βι­βλί­ο. Πρω­τό­τυ­πο, ελ­λη­νι­κό, α­πο­τέ­λε­σμα της δι­κής του δου­λειάς και α­πό­φα­σης, και ό­χι με­τά­φρα­ση α­πό τη γλώσ­σα των α­γο­ρών και των α­γο­ραί­ων.

Φί­λες και φί­λοι

Ζού­με τις τε­λευ­ταί­ες μέ­ρες της μνη­μο­νια­κής παν­το­δυ­να­μί­ας. Δύ­σκο­λες μέ­ρες. Α­πο­πνι­κτι­κές. Με μια κυ­βέρ­νη­ση που α­πο­πνέ­ει ο­σμή α­κρο­δε­ξιάς να­φθα­λί­νης. Μια κυ­βέρ­νη­ση που α­πο­στα­θε­ρο­ποι­εί­ται κά­θε μέ­ρα και α­πο­στα­θε­ρο­ποι­εί έ­τσι τα πάν­τα στη χώ­ρα. Μια κυ­βέρ­νη­ση που δι­α­τρέ­χε­ται α­πό εμ­φύ­λιους με­τα­ξύ των κομ­μά­των που τη στη­ρί­ζουν και των στε­λε­χών που την υ­πο­στη­ρί­ζουν. Μια κυ­βέρ­νη­ση α­στά­θειας, που έ­χει με­τα­τρέ­ψει σε προ­ε­κλο­γι­κό πρό­γραμ­μα τον πα­νι­κό μπρο­στά στην ε­περ­χό­με­νη λα­ϊ­κή ε­τυ­μη­γο­ρί­α. Και μπρο­στά στην ε­περ­χό­με­νη λα­ϊ­κή Νέ­με­ση.

Δεί­τε τους.

Ο κύ­ριος Βε­νι­ζέ­λος πε­ρι­φέ­ρει τον τρό­μο του και έ­φτα­σε τε­λευ­ταί­α να εκ­βιά­ζει ό­τι αν κα­τα­πον­τι­στεί θα κα­ταρ­ρεύ­σει και η κυ­βέρ­νη­ση. Ά­θλιος εκ­βια­σμός. Ο Πάγ­κα­λος τον χα­ρα­κτή­ρι­σε έ­τσι. Ε­μείς εί­μα­στε ό­πως ξέ­ρε­τε φει­δω­λοί σε χα­ρα­κτη­ρι­σμούς. Αλ­λά θέ­λω να σας ε­ξο­μο­λο­γη­θώ κά­τι: Συμ­φω­νού­με με τον κύ­ριο Βε­νι­ζέ­λο. Συμ­φω­νού­με. Μά­λι­στα. Για­τί α­να­γνω­ρί­ζει ό­τι οι ε­πι­κεί­με­νες ε­κλο­γές εί­ναι κρί­σι­μες. Ό­τι μπο­ρεί να ση­μά­νουν το τέ­λος της κυ­βέρ­νη­σης. Ε­παυ­ξά­νου­με μά­λι­στα: Θα ση­μά­νουν το τέ­λος της κυ­βέρ­νη­σης. Ό­τι δεν εί­ναι χα­λα­ρό πα­νη­γύ­ρι ό­πως τις πα­ρου­σί­α­ζαν μέ­χρι χτες αλ­λά α­πο­φα­σι­στι­κή μά­χη.

Υ­πάρ­χει ό­μως κι έ­να ε­ρω­τη­μα­τι­κό: Ποι­ους θέ­λει να εκ­βιά­σει ο αρ­χη­γός του ΠΑΣΟΚ;

Τους πο­λί­τες που αν δεν τον ψη­φί­σουν θα στε­ρη­θούν α­πό το προ­νό­μιο να τους κα­τα­στρέ­φει ο Σα­μα­ράς με τη δι­κή του στή­ρι­ξη; Ή τους ι­σχυ­ρούς ε­κεί­νους εγ­χώ­ριους και δι­ε­θνείς πα­ρά­γον­τες που στη­ρί­ζουν την κυ­βέρ­νη­ση για να ε­πι­βά­λουν το κα­θε­στώς τους; Μή­πως φο­βά­ται ο κύ­ριος Βε­νι­ζέ­λος ό­τι θα τον εγ­κα­τα­λεί­ψουν, ό­πως α­κρι­βώς τους προ­κα­τό­χους του, στο έ­λε­ος της ε­κλο­γι­κής αι­σχύ­νης και της λα­ϊ­κής κα­τα­κραυ­γής;

Αν εί­ναι έ­τσι συμ­φω­νού­με και μ’ αυ­τό. Έ­χει δί­κιο να φο­βά­ται. Για­τί ε­κτός των άλ­λων μπο­ρεί μα­ζί με τη στή­ρι­ξή τους να ά­ρουν και την α­συ­λί­α, που του έ­χουν μέ­χρι σή­με­ρα πα­ρα­χω­ρή­σει. Το ξέ­ρει ο αρ­χη­γός του ΠΑΣΟΚ. Και ο κύ­ριος Σα­μα­ράς, βε­βαί­ως. Και ο κύ­ριος Μπαλ­τά­κος.

Ε­μείς μπο­ρεί να μην ξέ­ρου­με ό­λα τα μυ­στι­κά του βάλ­του, αλ­λά βλέ­που­με και ξέ­ρου­με την α­πο­σύν­θε­σή τους που θυ­μί­ζει αυ­λι­κές ίν­τριγ­κες σκο­τει­νών ε­πο­χών. Με εκ­βια­σμούς, ε­νέ­δρες, μα­χαι­ρώ­μα­τα, συ­νω­μο­σί­ες, ε­ξα­γο­ρές. Με στε­λέ­χη μιας χρή­σε­ως, που α­φού ε­κτε­λέ­σουν τα συμ­βό­λαι­ά τους, ε­κτε­λούν­ται ύ­στε­ρα πο­λι­τι­κά.

Αλ­λά πρέ­πει να το ξε­κα­θα­ρί­σου­με. Ο κύ­ριος Βε­νι­ζέ­λος, ό­σο κα­λή δι­ά­θε­ση κι αν έ­χει, δεν εί­ναι πα­ρά κομ­πάρ­σος α­κό­μα και στην κα­τά­πτω­ση. Ο κύ­ριος Σα­μα­ράς εί­ναι ο με­γά­λος πρω­τα­γω­νι­στής. Αυ­τός έ­κα­νε ευ­αγ­γέ­λιο της κυ­βέρ­νη­σής του την α­τζέν­τα της Χρυ­σής Αυ­γής. Πι­ά­στη­κε ε­π’ αυ­το­φώ­ρω να συ­νω­μο­τεί με κα­τη­γο­ρού­με­νους για εγ­κλη­μα­τι­κές πρά­ξεις νε­ο­να­ζί, μέ­σω του φί­λου και τα­χυ­δρό­μου του Μπαλ­τά­κου. Α­κρω­τη­ριά­ζει συ­στη­μα­τι­κά τη δη­μο­κρα­τί­α, γε­λοι­ο­ποι­εί τη Βου­λή, α­κυ­ρώ­νει το σύν­ταγ­μα, για να πε­ρά­σει τη βαρ­βα­ρό­τη­τα των μνη­μο­νί­ων. Κή­ρυ­ξε ε­κτός νό­μου το δι­ά­λο­γο και έ­γι­νε ο η­γε­μό­νας των μο­νο­λό­γων. Έ­κα­νε την πο­λι­τι­κή, υ­πη­ρέ­τρια των μνη­μο­νί­ων, τα μνη­μό­νια δυ­νά­στη της δη­μο­κρα­τί­ας, και τους Έλ­λη­νες πα­ρί­ες της Ευ­ρώ­πης. Και ε­νώ εμ­φα­νί­ζε­ται ως με­γά­λος με­ταρ­ρυθ­μι­στής δεν εί­ναι πα­ρά ο κο­ρυ­φαί­ος εκ­πρό­σω­πος ε­νός πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος που α­πο­συν­τί­θε­ται την ί­δια στιγ­μή που κα­τα­στρέ­φει με τα μνη­μό­νια τη χώ­ρα.

Χτες πάν­τως, με τη συ­νέν­τευ­ξή του σε τη­λε­ο­πτι­κό κα­νά­λι, εμ­φα­νί­στη­κε ως ε­πι­κε­φα­λής ό­χι της κυ­βέρ­νη­σης, αλ­λά της αν­τι­πο­λί­τευ­σης. Της αν­τι­πο­λί­τευ­σης στον ΣΥΡΙΖΑ. Μάλ­λον α­σκεί­ται ε­πι­με­λώς στα νέ­α κα­θή­κον­τα που τον πε­ρι­μέ­νουν. Ε­τοι­μά­ζε­ται για το νέ­ο του ρό­λο. Δεν έ­χου­με πα­ρά να του ευ­χη­θού­με κα­λή ε­πι­τυ­χί­α. Και να του υ­πο­σχε­θού­με ό­τι ε­μείς ως κυ­βέρ­νη­ση θα δώ­σου­με στην αν­τι­πο­λί­τευ­ση ό­λα ε­κεί­να τα δι­και­ώ­μα­τα που αυ­τός ως πρω­θυ­πουρ­γός μας στε­ρεί.

Μας εγ­κα­λεί ό­μως συ­στη­μα­τι­κά ό­τι καλ­λι­ερ­γού­με εμ­φύ­λιο κλί­μα. Ποι­ος; Ο κύ­ριος Σα­μα­ράς που μι­λά­ει γλώσ­σα εμ­φυ­λί­ου, χρη­σι­μο­ποι­εί ε­πι­χει­ρή­μα­τα εμ­φυ­λί­ου, συ­κο­φαν­τεί με στε­ρε­ό­τυ­πα εμ­φυ­λί­ου, α­κτι­νο­βο­λεί σε κά­θε του λέ­ξη για την α­ρι­στε­ρά, εμ­φύ­λια εμ­πά­θεια. Ο κύ­ριος Σα­μα­ράς που κα­βά­λη­σε την αν­τι­δρα­στι­κή θε­ω­ρί­α των δύ­ο ά­κρων για να πλή­ξει τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο κύ­ριος Σα­μα­ράς που παί­ζει τα πιο σκο­τει­νά παι­γνί­δια με την εγ­κλη­μα­τι­κή συμ­μο­ρί­α της Χρυ­σής Αυ­γής. Την έ­κα­νε συμ­παί­κτη του στην αν­τι­με­τώ­πι­ση του ΣΥΡΙΖΑ, με την α­νο­χή στα εγ­κλή­μα­τά της για πά­ρα πο­λύ και­ρό. Και ύ­στε­ρα, ό­ταν το αί­μα του αν­τι­φα­σί­στα Παύ­λου Φύσσ­σα α­πεί­λη­σε να τον πνί­ξει, εμ­φα­νί­στη­κε πά­λι για μι­κρο­κομ­μα­τι­κούς σκο­πούς ως α­πη­νής δι­ώ­κτης της Ε­νώ την ί­δια στιγ­μή ο έμ­πι­στός του κύ­ριος Μπαλ­τά­κος εί­χε α­να­λά­βει τη δι­α­πραγ­μά­τευ­ση με τους αρ­χη­γούς της.

Ε­δώ εί­ναι που λέ­νε: Στο κόμ­μα που ο Μπαλ­τά­κος κρε­μού­σε τη δη­μο­κρα­τί­α, δεν μι­λά­νε για σκοι­νί κύ­ρι­ε Σα­μα­ρά. Κα­τα­λά­βα­τε; Ή πρέ­πει να σας θυ­μί­σου­με ό­τι ε­κτός α­πό τον Μπαλ­τά­κο υ­πάρ­χει κι ο μπαλ­τάς άλ­λου συ­νερ­γά­τη σας; Και τα εμ­πρη­στι­κά και αν­τι­ση­μι­τι­κά κη­ρύγ­μα­τα στε­λε­χών που με­τα­κό­μι­σαν χά­ρη σε σας α­πό την α­κρο­δε­ξιά στη Νέ­α Δη­μο­κρα­τί­α;

Λέ­ει ό­μως και κά­τι άλ­λο ο κύ­ριος Σα­μα­ράς φί­λες και φί­λοι, κά­νον­τας αν­τι­πο­λί­τευ­ση στον ΣΥΡΙΖΑ. Ό­τι ε­μείς υ­πο­σχό­μα­στε πολ­λά και δι­ά­φο­ρα σε συμ­πο­λί­τες μας που υ­πο­φέ­ρουν. Και έ­τσι ε­πα­να­φέ­ρου­με το «λε­φτά υ­πάρ­χουν». Να θυ­μί­σου­με πάν­τως ό­τι αυ­τό το έ­λε­γε ό­χι μό­νο το ΠΑΣΟΚ, αλ­λά κι ο ί­διος αυ­το­προ­σώ­πως, με τα Ζάπ­πεια. Και μας έ­δει­χνε μά­λι­στα και τις πη­γές α­πό τις ο­ποί­ες θα τα αν­τλή­σει. Και πριν τον Ι­ού­νη του 2012, πα­ρου­σί­α­ζε τα πε­ρι­βό­η­τα 16 ση­μεί­α της δι­α­πραγ­μά­τευ­σης. Για τα ο­ποί­α α­ναγ­κά­στη­κε να δη­λώ­σει α­μαρ­τω­λός μπρο­στά στην κ. Μέρ­κελ στο Βε­ρο­λί­νο. Τι μας κα­τη­γο­ρεί δη­λα­δή τώ­ρα; Ό­τι αν­τι­γρά­φου­με τις δι­κές του κο­ρο­ϊ­δί­ες.

Εν­τά­ξει, ας του α­να­γνω­ρί­σου­με ό­τι και σ’ αυ­τόν τον το­μέ­α, το ΠΑΣΟΚ και ο ί­διος έ­χουν την πα­τέν­τα. Ας μας πει ό­μως: Ο ί­διος πώς υ­πό­σχε­ται να βρει ε­ξήν­τα δις μέ­χρι το 2020, για την ε­ξυ­πη­ρέ­τη­ση του χρέ­ους στους δα­νει­στές και την ί­δια στιγ­μή για τα ε­λά­χι­στα που α­παι­τούν­ται για να μη μέ­νει κα­νέ­νας χω­ρίς ρεύ­μα, χω­ρίς φα­γη­τό και χω­ρίς στέ­γη, μι­λά για πα­ρο­χο­λο­γί­α και λα­ϊ­κι­σμό; Και κά­τι άλ­λο Συμ­φω­νεί ό­τι πρώ­τα έρ­χον­ται οι α­νάγ­κες ε­πι­βί­ω­σης των αν­θρώ­πων, η αν­τι­με­τώ­πι­ση της αν­θρω­πι­στι­κής κρί­σης, και ύ­στε­ρα οι δα­νει­στές; Ή μή­πως προ­τι­μά να πε­θαί­νουν άν­θρω­ποι πα­ρά να στε­νο­χω­ρή­σει την κυ­ρί­α Μέρ­κελ και ό­σους α­παι­τούν ζω­ές για να μη χά­σουν κά­τι α­πό τα κέρ­δη τους;

Πο­λί­τες της Κα­λα­μά­τας

Η φθο­ρά, η α­πο­σύν­θε­ση, η α­στά­θεια της κυ­βέρ­νη­σης δεν α­να­κό­πτει την πο­λι­τι­κή της κα­τα­στρο­φι­κό­τη­τα. Α­πό μια ά­πο­ψη την ε­πι­τεί­νει κι­ό­λας. Έ­χουν να ε­κτε­λέ­σουν συμ­βό­λαι­α με την τρό­ι­κα, με την κυ­ρί­α Μέρ­κελ, με τους δα­νει­στές. Δεν θα στα­μα­τή­σουν αν δεν τους στα­μα­τή­σει ο ί­διος ο λα­ός. Δεν έ­χουν δι­σταγ­μούς. Τραυ­μα­τι­σμέ­νοι εί­ναι πιο ε­πι­κίν­δυ­νοι.

Έ­χουν φέ­ρει στη Βου­λή το με­σο­πρό­θε­σμο και θέ­λουν να το κά­νουν αυ­τή τη βδο­μά­δα νό­μο του κρά­τους. Με τη συ­νή­θη δι­α­δι­κα­σί­α του κα­τε­πεί­γον­τος. Τι εί­ναι αυ­τό το νο­μο­σχέ­διο που το δι­α­φη­μί­ζουν κι­ό­λας ως ο­δι­κό χάρ­τη για την α­παλ­λα­γή α­πό τα μνη­μό­νια; Εί­ναι έ­να κεί­με­νο που συν­δυά­ζει τα δυ­ο χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά των μνη­μο­νί­ων. Το ψέ­μα και το νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο φα­να­τι­σμό. Εί­ναι η πιο ξε­κά­θα­ρη α­πό­δει­ξη ό­τι ό­χι μό­νο δεν βγαί­νου­με, αλ­λά μπαί­νου­με ό­λο και βα­θύ­τε­ρα στη μαύ­ρη τρύ­πα των μνη­μο­νί­ων. Α­ρα­διά­ζει μια σει­ρά α­πό ό­χι α­πλώς ε­ξω­πραγ­μα­τι­κές, αλ­λά ε­ξό­φθαλ­μα ψεύ­τι­κες και κα­τα­σκευ­α­σμέ­νες προ­βλέ­ψεις για το μέλ­λον. Που δεν πεί­θουν ού­τε τους πρω­το­ε­τείς των οι­κο­νο­μι­κών σχο­λών. Που δι­α­βε­βαι­ώ­νουν για έ­σο­δα τα ο­ποί­α πο­τέ δεν θα υ­πάρ­ξουν, για­τί εί­ναι α­δύ­να­το να υ­πάρ­ξουν. Για ρυθ­μούς α­νά­πτυ­ξης που θε­ω­ρεί α­στή­ρι­χτους ό­χι ο ΣΥΡΙΖΑ, αλ­λά η ε­πι­στη­μο­νι­κή ε­πι­τρο­πή της Βου­λής.

Εί­ναι τό­σο έν­το­νος ο νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρος φα­να­τι­σμός τους, που στο νο­μο­θε­τι­κό αυ­τό έ­κτρω­μα μας πλη­ρο­φο­ρούν ό­τι θα συ­νε­χί­σουν α­κρι­βώς την ί­δια πο­λι­τι­κή των «δι­αρ­θρω­τι­κών με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων». Που πά­ει να πει ό­τι δεν έ­χουν συ­νεί­δη­ση της κοι­νω­νι­κής πραγ­μα­τι­κό­τη­τας. Της αν­θρω­πι­στι­κής κα­τα­στρο­φής. Το με­σο­πρό­θε­σμο προ­α­ναγ­γέλ­λει άλ­λο έ­να γύ­ρο στο ξε­χαρ­βά­λω­μα των ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων σε μια α­γο­ρά ερ­γα­σί­ας που εί­ναι ή­δη ζούγ­κλα. Συ­νε­χί­ζει την α­πε­λευ­θέ­ρω­ση των α­γο­ρών εις βά­ρος της μι­κρο­με­σαί­ας ε­πι­χεί­ρη­σης και υ­πέρ των με­γά­λων συμ­φε­ρόν­των.

Την ί­δια στιγ­μή ξε­που­λούν τα τε­λευ­ταί­α πε­ρι­ου­σια­κά στοι­χεί­α του δη­μο­σί­ου. Α­νοί­γουν το δρό­μο με ει­δι­κή νο­μο­θε­τι­κή ρύθ­μι­ση για να ξε­που­λή­σουν τους αι­για­λούς. Να φρά­ξουν, να χτί­σουν, να κα­τα­στρέ­ψουν, να ξε­κά­νουν τις ελ­λη­νι­κές α­κρο­γι­α­λι­ές.

Έ­χουν ξε­κι­νή­σει την ι­δι­ω­τι­κο­ποί­η­ση του νε­ρού. Του νε­ρού που ταυ­τί­ζε­ται με τη ζω­ή. Το α­γα­θού που δεν εί­ναι α­πλώς δη­μό­σιο, αλ­λά η ε­πάρ­κεια, η δι­α­χεί­ρι­ση και η χρή­ση του ταυ­τί­ζε­ται με την ε­πι­βί­ω­ση. Α­κό­μα και στη Γερ­μα­νί­α η δι­α­χεί­ρι­ση του α­νή­κει στο δη­μό­σιο και στην αυ­το­δι­οί­κη­ση. Η Ελ­λά­δα ό­μως α­κο­λου­θεί το δρό­μο της Χι­λής του Πι­νο­τσέτ, που πρώ­τος πα­ρέ­δω­σε το νε­ρό στα με­γά­λα συμ­φέ­ρον­τα.

Κι ό­σο πε­ρισ­σό­τε­ρο με­τα­τρέ­πουν την Ελ­λά­δα σε τρι­το­κο­σμι­κή χώ­ρα και τους Έλ­λη­νες σε φτη­νή και φι­μω­μέ­νη ερ­γα­τι­κή στρα­τιά, τό­σο πε­ρισ­σό­τε­ρο το ψέ­μα και η α­πά­τη γί­νον­ται συ­στα­τι­κό στοι­χεί­ο της πο­λι­τι­κής τους. Τα μνη­μό­νια εμ­φα­νί­ζον­ται ως ο­δη­γός ε­πι­τυ­χί­ας. Η τρα­γω­δί­α ως ι­στο­ρί­α ε­θνι­κής ευ­τυ­χί­ας. Η υ­πο­τέ­λεια ως α­πε­λευ­θέ­ρω­ση. Η οι­κο­νο­μι­κή ι­σο­πέ­δω­ση ως ε­ξυ­γί­αν­ση. Ο κύ­ριος Σα­μα­ράς ως σω­τή­ρας. Κι ο ελ­λη­νι­κός λα­ός ως πρό­θυ­μος να υ­πο­βάλ­λε­ται σε θυ­σί­ες για τις ο­ποί­ες κα­νείς δεν τον ρώ­τη­σε.

Συμ­βαί­νει αυ­τή τη στιγ­μή στην Ελ­λά­δα αυ­τό που μό­νο σε φα­σι­στι­κά, ο­λο­κλη­ρω­τι­κά, αυ­ταρ­χι­κά κα­θε­στώ­τα μπο­ρεί να συμ­βεί: Ό­σο με­γα­λύ­τε­ρη εί­ναι η δυ­στυ­χί­α, τό­σο φω­τει­νό­τε­ρα εί­ναι τα χρώ­μα­τα της προ­πα­γάν­δας που δι­α­φη­μί­ζουν την ευ­τυ­χί­α. Στη ση­με­ρι­νή Ελ­λά­δα, τα τε­ρα­τώ­δη μέ­τρα κα­τά του λα­ού συ­νο­δεύ­ον­ται α­πό μια τε­ρα­τώ­δη, μο­νο­φω­νι­κή, γκρί­ζα, ι­σο­πε­δω­τι­κή, τρο­μα­κτι­κή προ­πα­γάν­δα. Στην ο­ποί­α συμ­με­τέ­χουν οι βα­ρό­νοι της δι­α­πλο­κής και τα υ­πο­ταγ­μέ­να στις σκο­πι­μό­τη­τες ΜΜΕ που ε­λέγ­χουν. Στό­χος τους εί­ναι να ε­ξα­πα­τή­σουν, να τρο­μο­κρα­τή­σουν, να πο­δη­γε­τή­σουν τον ελ­λη­νι­κό λα­ό, για να δε­χτεί ως φυ­σι­κή τη βαρ­βα­ρό­τη­τα. Ως λο­γι­κό τον πα­ρα­λο­γι­σμό. Ως αν­θρώ­πι­νο το α­πάν­θρω­πο. Και ως μοι­ραί­α τη δυ­στυ­χί­α του.

Φί­λες και φί­λοι

Αυ­τό δεν πρό­κει­ται να το πε­τύ­χουν. Δεν θα τους ε­πι­τρέ­ψε­τε ε­σείς να το πε­τύ­χουν. Δεν θα τους ε­πι­τρέ­ψου­με ε­μείς να το πε­τύ­χουν. Δεν εί­στε κολ­λή­γοι του κυ­ρί­ου Σα­μα­ρά ε­δώ στην Κα­λα­μά­τα. Ού­τε εί­ναι η Μεσ­ση­νί­α εί­ναι φέ­ου­δο του κυ­ρί­ου Σα­μα­ρά. Η Μεσ­ση­νί­α των με­γά­λων α­γώ­νων για το στα­φι­δι­κό, της σφα­γής των λι­με­νερ­γα­τών σαν αύ­ριο, 8 Μά­η του 1934, της ε­θνι­κής αν­τί­στα­σης, των δη­μο­κρα­τι­κών α­γώ­νων, δεν εί­ναι η πρό­θυ­μη ε­παρ­χί­α των μνη­μο­νί­ων, ό­πως φαν­τά­ζον­ται ο­ρι­σμέ­νοι. Και δεν πρό­κει­ται να ε­πι­τρέ­ψουν οι άν­θρω­ποί της να γί­νει πε­δί­ο των πει­ρα­μα­τι­σμών του κυ­ρί­ου Τα­τού­λη και του κυ­ρί­ου Σα­μα­ρά. Ει­δι­κή Οι­κο­νο­μι­κή Ζώ­νη υ­πο­τα­γής και φτώ­χειας για τους πολ­λούς με στό­χο να θη­σαυ­ρί­ζουν οι λί­γοι. Η Μεσ­ση­νί­α ε­πι­μέ­νει και αν­τι­στέ­κε­ται στο σύ­στη­μα Τα­τού­λη-Φού­χτελ, που συν­δυά­ζει α­κραί­α νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη πο­λι­τι­κή με α­δι­α­φά­νεια και αυ­ταρ­χι­σμό. Η νέ­α πε­ρι­φε­ρεια­κή δι­οί­κη­ση, με τον Ο­δυσ­σέ­α Βου­δού­ρη ε­πι­κε­φα­λής, θα πρά­ξει α­κρι­βώς το αν­τί­θε­το: δι­ά­φα­νη δι­οί­κη­ση για την α­νά­πτυ­ξη προς ό­φε­λος των κα­τοί­κων και ό­χι των με­γά­λων συμ­φε­ρόν­των.

Στον πει­ρα­μα­τι­σμό των μνη­μο­νί­ων ε­μείς αν­τι­τάσ­σου­με τον πει­ρα­μα­τι­σμό της ε­νό­τη­τας. Η νί­κη στην Πε­λο­πόν­νη­σο περ­νά­ει α­πό μια ευ­ρύ­τε­ρη συμ­μα­χί­α προ­ο­δευ­τι­κών, δη­μο­κρα­τι­κών, α­ρι­στε­ρών, οι­κο­λο­γι­κών δυ­νά­με­ων. Α­κρι­βώς αυ­τήν την συμ­μα­χί­α εκ­προ­σω­πεί δυ­να­μι­κά ο συν­δυα­σμός Πε­λο­πόν­νη­σος Πρώ­τα, με ε­πι­κε­φα­λής τον Ο­δυσ­σέ­α Βου­δού­ρη.

Θέ­λω ό­μως να δε­σμευ­τώ μπρο­στά σας ό­τι η κυ­βέρ­νη­ση της Α­ρι­στε­ράς, σε συ­νερ­γα­σί­α με την πε­ρι­φέ­ρεια και την Το­πι­κή Αυ­το­δι­οί­κη­ση, θα δώ­σει και θα κερ­δί­σει τη μά­χη της Μεσ­ση­νί­ας. Για να α­να­δει­χτεί ως κα­τ’ ε­ξο­χήν πε­ρι­ο­χή πα­ρα­γω­γής ποι­ο­τι­κών α­γρο­τι­κών προ­ϊ­όν­των της ελ­λη­νι­κής δι­α­τρο­φής. Για να γί­νει παγ­κό­σμιο κέν­τρο του έξ­τρα παρ­θέ­νου ε­λαι­ο­λά­δου και της ε­λιάς Κα­λα­μών. Για να α­ξι­ο­ποι­η­θεί ο τε­ρά­στιος αρ­χαι­ο­λο­γι­κός, ι­στο­ρι­κός και φυ­σι­κός πλού­τος και να συν­δε­θεί με τις ε­ναλ­λα­κτι­κές-ή­πι­ες μορ­φές του­ρι­σμού.

Πο­λί­τες της Κα­λα­μά­τας

Η πιο κρί­σι­μη ί­σως μά­χη με­τά τη με­τα­πο­λί­τευ­ση εί­ναι μπρο­στά μας. Θα τη δώ­σου­με με θάρ­ρος, α­πο­φα­σι­στι­κό­τη­τα και ε­πί­γνω­ση της κρι­σι­μό­τη­τάς της για μας, για τη δη­μο­κρα­τί­α, για την πα­τρί­δα. Ξέ­ρου­με ό­τι έ­χου­με α­πέ­ναν­τί μας με­γά­λες δυ­νά­μεις μέ­σα και έ­ξω α­πό τη χώ­ρα. Ξέ­ρου­με ό­τι τα κυ­κλώ­μα­τα της δι­α­πλο­κής έ­χουν στο στό­χα­στρο τον ε­χθρό λα­ό. Ξέ­ρου­με ό­μως και να δί­νου­με και να κερ­δί­σου­με μά­χες. Και το πι­στεύ­ου­με α­κρά­δαν­τα ό­τι ο ελ­λη­νι­κός λα­ός, ό­πως πάν­τα στην ι­στο­ρί­α του ό­ταν κα­λεί­ται να πει το με­γά­λο ναι, ή το με­γά­λο ό­χι, θα πρά­ξει σύμ­φω­να με τη δη­μο­κρα­τι­κή και πα­τρι­ω­τι­κή του συ­νεί­δη­ση. Για­τί το δί­λημ­μα εί­ναι πλέ­ον σα­φές και ξε­κά­θα­ρο: Με την Ελ­λά­δα ή με τη Μέρ­κελ; Με τον ΣΥΡΙΖΑ ή με τον Σα­μα­ρά και τον Βε­νι­ζέ­λο; Πρώ­τη φο­ρά με την Α­ρι­στε­ρά, ή συ­νέ­χεια στη φθο­ρά;

Η α­πάν­τη­ση στις κάλ­πες θα εί­ναι α­πάν­τη­ση ε­θνι­κής α­νά­τα­σης, κοι­νω­νι­κής αλ­λη­λεγ­γύ­ης και δη­μο­κρα­τι­κής α­να­τρο­πής.

Η Ελ­λά­δα θα κά­νει μια και­νούρ­για αρ­χή με την Α­ρι­στε­ρά.»

http://www.farenews.gr/?p=46180&fb_action_ids=288443354665997&fb_action_types=og.likes