Ποιοι θέλουν το Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό χωρίς μνήμη και ιστορία; Η μία όψη ενός παλιού νομίσματος

Του Λεωνίδα Παππά

Ο τρόπος που το Αλβανικό κράτος αντιμετώπιζε την ελληνική μειονότητα δεν ήταν ποτέ ίδιος. Αν κάποιος θέλει να δει μονόπλευρα  την ιστορία των τελευταίων 100 χρόνων του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού, θα δει ότι «το αλβανικό κράτος σκότωσε, φυλάκισε και δίωξε με κάθε τρόπο, αυτούς που αγωνίστηκαν για τα δίκαια του ελληνισμού. 

Υπάρχει όμως και η αλβανική πλευρά που λέει ότι «Η ελληνική μειονότητα χαίρει όλα τα δικαιώματα στην Αλβανία, ζει σε ίδιες και σε καλύτερες συνθήκες από τους αλβανούς, από την κοινότητα αυτή έχει αναλογικά περισσότερη εκπροσώπηση στην  κεντρική εξουσία με βουλευτές, υπουργούς κλπ».

Κάποιος θα έλεγε πως είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Στην πραγματικότητα όμως δεν έχουμε να κάνουμε με δύο όψεις αλλά με μία.

Είναι η όψη ενός νομίσματος και μάλιστα παλιού. Το αλβανικό κράτος από τη δημιουργία του, δεν δίστασε ποτέ να εντάξει στην εξουσία τους έλληνες, όχι βέβαια από σεβασμό προς την ελληνική μειονότητα αλλά για δύο άλλους λόγους: Πρώτον για την έξωθεν καλή μαρτυρία ότι δηλαδή σέβεται τα δικαιώματα των ελλήνων και δεύτερον για να εκμεταλλευτεί τις ικανότητες του εφόσον βέβαια θα συμφωνούσε να υπηρετεί ένα κράτος που ήταν και ανθελληνικό.

Από το 1913 μέχρι σήμερα άλλαξαν πολλά καθεστώτα και ακόμα περισσότερες πρακτικές που το αλβανικό κράτος αντιμετωπίζει τους έλληνες. Αυτό που δεν άλλαξε και δεν σταμάτησε ποτέ, είναι ο στόχος της συρρίκνωσης του Ελληνισμού.  Συρρίκνωση Γεωγραφική, περιορίζοντας την ΕΕΜ στα 99 χωριά του Βούρκου, των Ριζών, της Δρόπολης και του Πωγωνίου. Συρρίκνωση Δημογραφική, προσπαθώντας πάντα να μειώνει τον αριθμό των Ελλήνων. Συρρίκνωση Ιστορική, βαπτίζοντας όλα τα μνημεία εντός του χώρου της Βορείου Ηπείρου σε αλβανικά και σβήνοντας ή αλλοιώνοντας την ιστορία.  Συρρίκνωση πολιτισμική, αποκόπτοντας τους δεσμούς με το υπόλοιπο τμήμα της Ηπείρου και την Ελλάδα γενικότερα.

Σήμερα;

Η σύγχρονη πρακτική, δεν είναι νέα αλλά κληρονομιά του κομουνιστικού καθεστώτος (εξού και το παλιό νόμισμα). Για το 45χρονο καθεστώς, το πλαίσιο του «σωστού» έλληνα (αυτούς που αναγνώριζε ως τέτοιους και όχι όσοι αισθάνονταν) έχει ως εξής: Μπορεί να μιλάει και να διδάσκεται τη γλώσσα του αλλά η αναφορά και οι δεσμοί με την παλιά ιστορία και τον υπόλοιπο εθνικό κορμό είναι απαράδεκτη, εξτρεμιστική και δικάσιμη, καλλιεργώντας έτσι τη συνείδηση του «σωστού» μειονοτικού (και όχι του έλληνα) ή όπως μας λένε οι ίδιοι του μινοριτάρι.

Οι πολιτικοί εκπρόσωποι της ΕΕΜ (αλβανικών αλλά μειονοτικών κομμάτων) τιμούν την ιστορία του αλβανικού έθνους με δηλώσεις και καταθέσεις στεφάνων, τιμούν με ανάλογο τρόπο και τις εθνικές γιορτές της Ελλάδος, δεν τολμούν όμως να τιμήσουν την ιστορία της ιδιαίτερης τους πατρίδας, συνδράμοντας έτσι στον αλβανικό σκοπό που θέλει μία ελληνική μειονότητα χωρίς ιστορία.  Η μόνη ανησυχία που έχουν είναι πως θα κερδίσουν την εύνοια του αλβανικού πολιτικού συστήματος, ένα σύστημα που θέλει μία μειονότητα χωρίς ιστορία και ένα βορειοηπειρώτη με μινοριτάρικη συνείδηση. Η φυλάκιση και δίκη των πέντε ηγετών της Ομόνοιας το 1994, ήταν κορυφαίο γεγονός στην σύγχρονη ιστορία του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού. Και ενώ το θέμα αυτό δεν πήρε μόνο πανελλήνια και παναλβανική αλλά παγκόσμια διάσταση, κάποιοι «δικοί» μας φροντίζουν να το αποσοβήσουν! Οι αποφυλακισθέντες της Ομόνοιας, όχι μόνο δεν υποδέχτηκαν ως ήρωες αλλά υπήρχαν φωνές ακόμα και στο  Γενικό Συμβούλιο της οργάνωσης που τους έβλεπαν ως ανθρώπους του κοινού ποινικού κώδικα και τους ζητούσαν να απομακρυνθούν από την Ομόνοια για να διευκολυνθεί το «έργο» τους!!! Ευτυχώς τότε δεν επικράτησε αυτή η άποψη αλλά η συνέχεια τους ποια ήταν;  Αυτό, δεν μαρτυρά μόνο την έλλειψη εθνικών ελατηρίων αλλά και πολιτικών. Πως μπορεί κάποιος να παράγει πολική χωρίς αναφορές, σύμβολα και πρότυπα;! Αυτοί που δεν τα έχουν τα δημιουργούν ενώ για κάποιο λόγο κάποιοι «δικοί» μας προσπαθούν να τα κρύψουν! 

Στην 50χρονη κομουνιστική δικτατορία υπήρχαν άνθρωποι που απαρνήθηκαν καταγωγή, συγγενείς, ακόμα και γονείς για να κερδίσουν την εύνοια του κόμματος. 23 χρόνια μετά, η «νέα τάξη πραγμάτων» δεν απαιτεί από εμάς πόλεμο τάξεων αλλά την άρνηση της ιστορίας μας για να είμαστε «μετριοπαθείς» και όχι «εξτρεμιστές».  

Η Εξέγερση του Λυκουρσίου, ο Αυτονομιακός Αγώνας του 1914,  το Σχολικό Κίνημα του 1934-35, αλλά και σπουδαίες προσωπικότητες του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού όπως οι Ζαπαίοι, ο Λίτσας, ο Θ. Λώλης, Ο Σαχίνης, ο Σπυρομήλιος, η Οικογένεια Λαμποβιτιάδη κ.α. περιμένουν στο χρονοντούλαπο κάποιους να τους αντικρίσει. Όχι γιατί το έχουν ανάγκη οι ίδιοι αλλά γιατί το έχουμε ανάγκη εμείς και η κοινωνία μας.