Η αναθεώρηση του Συντάγματος

Οι Καταστατικοί Χάρτες των Κρατών ή Θεμελιώδεις Νόμοι, ή  Συντάγματα  όπως συνήθως λέγονται,  δεν είναι κάτι που αλλάζει συνεχώς.  Δεν  έχει καμμίαν σχέση με τους Νόμους οι οποίοι συχνάκις αλλάζουν είτε ένεκεν  απρονοησίας των συντακτών, είτε για εξυπηρέτηση ατόμων ή κλάδων.  Υφίστανται δηλαδή συνεχείς αλλαγές με κίνητρα πολιτικά. Λάθος μεγάλον αλλά στην Ελλάδα όλα συμβαίνουν. Τις τελευταίες δεκαετίες άρχισε  η αυτή μη σκόπιμος τακτική και με την τροποποίηση του Συντάγματος. Οι κατά καιρούς κυβερνώντες θέλουν να καινοτομήσουν εκεί όπου η καινοτομία είναι απαράδεκτη και άκρως περιττή. Αλλά και οι διάφορες πολιτικές μορφές στην Ελλάδα προκάλεσαν πολλές Συνταγματικές αλλαγές, κάτι που δεν συνέβη σε άλλα Κράτη.

Το Βέλγιον π.χ. απέκτησε Σύνταγμα το 1831 και η πρώτη τροποποίηση  που έκαμε  ήταν το1993.

Στην Ελλάδα δυστυχώς είχαμε τις πιο κάτω αλλαγές.

 Σύνταγμα το 1822, αναθεώρηση το 1823, νέον το 1832, άλλον το 1844, άλλον το 1864, νέον το 1911, δικτατορικόν το 1968,  δικτατορικόν που τροποποιούσε το προηγούμενον το 1973, Δημοκρατικόν το 1975, τροποποίηση το 1986,τροποπίηστη το 2001, τροποποίηση το 2008 και επιχειρουμένη νέα τώρα, μάλλον εντός του 2019!!

Το Βέλγιον στα 177 χρόνια τροποποίησε, μίαν φοράν το Σύνταγμά του.

Η Ελλάδα στα 179 χρόνια ζωής άλλαξε το Σύνταγμά της δέκα (10) φορές και δύο διαρκούσης της Επαναστάσεως! Επιχειρεί δε τώρα και νέαν την ενδεκάτην!!!

Τονίζομεν για τους υπευθύνους της αλλαγής ότι  οι τροποποιήσεις στο Σύνταγμα δεν πρέπει να ποδηγετούνται από της αρχές των Πολιτικών Κομμάτων που συμμετέχουν στην διαδικασίαν. Κύριος, βασικός και αταλάντευτος στόχος πρέπει να είναι το συμφέρον της Ελλάδος αυστηρώς και  γενικώς εννοούμενον και όχι  μερικώς. Οι πολιτικές πεποιθήσεις πρέπει να είναι έξω της εισόδου διασκέψεως. Να ληφθούν υπ’ όψιν ουσιώδη τυχόν κενά του παρελθόντος, τα οποία δεν είχαν προβλεφθεί (κάτι που για κάθε Σύνταγμα είναι απαράδεκτον) και να γίνει εμβάθυνση στα όσα είναι τροποποιητέα και τα οποία δεν πρέπει να είναι πολλά. Οι συζητήσεις επί  των προτάσεων των Κομμάτων πρέπει να είναι σε επίπεδον απολύτου εμβαθύνσεως επί των υποβληθέντων και όχι επί των ιδεολογιών του κατά περίπτωση υποβάλλοντος. Οι συζητήσεις αν γίνονται με αντεγκλήσεις σίγουρα θα τεχθεί ασθενές παιδίον, αν όχι  θνησιγενές. Χρειάζεται βαθυτάτη περίσκεψη για κάθε τι που θα προστεθεί ή θα αλλοιωθεί. Και επειδή οι ερμηνείες των διατάξεων του Συντάγματος είναι πολλές, θα πρέπει η διατύπωση των άρθρων να τις περιορίζει στο ελάχιστον ή να τις αφανίζει. Π.χ. γίνεται σκέψη να αναφερθεί ότι «στην Ελλάδα επικρατεί θρησκευτική ουδετερότητα». Οι ερμηνείες πολλές. Ουδετερότητα σημαίνει μη αποδοχή κανενός θρησκεύματος. Συμφώνως με την έννοιαν της λέξεως ουδέτερον, ούτε άρρεν ούτε θήλυ. Εν προκειμένω θα ερμηνευθεί όμοια διάταξη ως,  ούτε Χριστιανική Χώρα είναι η Ελλάδα ούτε Βουδική.

Αν παραμείνει ως έχει το σχετικόν άρθρον 3, εμποδίζει την πρόοδον  ή την ανάπτυξη της Ελλάδος κάτι το ζητούμενον αυτήν την περίοδον; Η παράγραφος 2 του ιδίου άρθρου, είναι ιστορική όπως αυτήν που καθιέρωσε το Διάταγμα των Μεδιολάνων το 313 μ.Χ. από τον Μέγαν Κωνσταντίνον. Θέλομεν τους εισηγητές και εγκριτές του Συντάγματος μεγάλους. Αν δύνανται έχει καλώς. Οι μη δυνάμενοι εκάς!

Μιχαήλ Στρατουδάκης