Ζούμε σε εποχές έσχατου εκπεσμού και εξευτελισμού του ανθρωπίνου γένους.
Όλα τα ιερά και τα όσια εκχυδαΐζονται και χλευάζονται. Κι όλες οι αθλιότητες και οι αισχρότητες εξωραΐζονται και επιβάλλονται. Ενώ ο λαός υποφέρει του επιβάλλουν στο όνομα της ληστρικής νομιμότητας να εργάζεται και τις Κυριακές, προκειμένου να λύσει τα προβλήματα επιβίωσής του. Εκλιπαρεί τη σωτηρία του από εθνοπατέρες, που πρωτοστατούν σε εκδηλώσεις και παρελάσεις ασωτίας. Του επιβάλλουν αντιρατσιστικό νόμο, για να μπορούν οι αρχιρατσιστές να τον εξοντώνουν ξεδιάντροπα, χωρίς αυτός να μπορεί να φτύνει την αδιαντροπιά τους κατάμουτρα.
Σε κάποια επιτροπή της Βουλής ένας απ’ τους διαπρεπείς δολιοφθορείς του Συντάγματος ωρύεται ότι κάποιοι έχουν ποδοπατήσει κάθε έννοια κράτους δικαίου. Του δικαίου, δηλαδή, που αυτός και η συντεχνία του μετέβαλαν σε κλοτσοσκούφι. Καθώς περιέβαλαν με το κύρος της συνταγματικής ασυλίας κάθε μορφή ληστρικής κακουργίας. Και όχι μόνο το Σύνταγμα αλλά και τη νομιμότητα γενικότερα στη συντριπτική της πλειονότητα φρόντισαν να την καταστήσουν όσο περισσότερο γινόταν άδικη σε βάρος του λαού. Σε σημείο ώστε αυτούς, που μας μάντρωσαν στα κρεματόρια των μνημονίων, παραποιώντας τα στατιστικά στοιχεία, όχι μόνο να μη μπορούμε να τους δικάσουμε, αλλά κι αν τους παραπέμψουμε στα δικαστήρια, να πληρώνουμε και τα δικαστικά τους έξοδα. Αλλά και κάποιοι εκπρόσωποι της ευρωπαϊκής τοκογλυφίας, που διαχειρίζονται το ταμείο ξεπουλήματος της εθνικής μας περιουσίας, απαιτούν να έχουν το προνόμιο της ασυλίας για τα οποιαδήποτε κακουργήματά τους. Και ασφαλώς παρόμοια προνόμια έχουν και οι τραπεζικοί λήσταρχοι, που προσφέρουν τον ιδρώτα του λαού στα κόμματα της λαμογιάς και στα ΜΜΜΕ (=μέσα μαζικής μαλάκυνσης εγκεφάλων) … και όλο αυτό εξωφρενικό όργιο της, κατά τον Σόλωνα, δυσνομίας, το βαφτίζουν οι αφιλότιμοι κράτος δικαίου.
Κι ας πάρουμε επί του προκειμένου ένα τυχαίο παράδειγμα: Σε επαρχιακή πόλη, γίνονται πλειστηριασμοί σπιτιών και περιουσιακών στοιχείων φτωχών βιοπαλαιστών. Πάντα στο όνομα των λεγόμενων «κόκκινων δανείων», που παρόμοια με το δημόσιο χρέος σε βάρος του λαού μεθοδεύτηκαν. Πολλοί συγκεντρώνονται, για να προβάλουν αντίσταση στη διαδικασία. Αλλά καταφθάνουν αστυνομικοί, που με την πανοπλία τους περιφρουρούν την ιέρεια της ιεροτελεστίας του πλειστηριασμού συμβολαιογράφο. Να μιλήσουμε για το νόμο της ζούγκλας; Αδικούμε τα ζώα! Δεδομένου ότι η θηριωδία τους εκδηλώνεται, όταν θέλουν να ικανοποιήσουν την πείνα τους. Ενώ, οι τοκογλύφοι του ναζισμού και του σιωνισμού και οι τραπεζίτες ακόμη κι αν ρουφήξουν το αίμα όλης της ανθρωπότητας δεν θα κορέσουν το μεθύσι τους.
Αλλά η πλέον οδυνηρή έκπληξη δεν ήταν οι προστάτες του πολίτη αστυνομικοί, που στην προκειμένη περίπτωση λειτουργούν ως προστάτες του τοκογλύφου αλήτη και του τραπεζίτη, ούτε η εμμονή της εκπροσώπου της νομιμότητας στο «θεάρεστο» έργο της, αλλά η απρόσμενη παρουσία ενός κληρικού στον ίδιο χώρο, με τους Ηρακλείς της τοκογλυφικής νομιμότητας. Γεγονός ιδιαίτερα σκανδαλώδες για τη συνείδηση του διαμαρτυρόμενου λαού, που αποδοκιμάστηκε ανάλογα. Και μπαίνει το ερώτημα: Βρέθηκε ο κληρικός στην αίθουσα του πλειστηριασμού από δική του πρωτοβουλία ή είχε άνωθεν εντολή; Ο ίδιος δικαιολογήθηκε ότι είχε εντολή απ’ τον Εισαγγελέα Πρωτοδικών, να κλειδώσει τα δικαστήρια μετά την λήξη του πλειστηριασμού, δεδομένου ότι είναι υπάλληλος των δικαστηρίων. Αλλά αυτό είναι κάτι πολύ διαφορετικό απ’ το να βρίσκεται στην αίθουσα των πλειστηριασμών. Γιατί ο κληρικός σε κάθε περίπτωση δεν παύει να είναι κληρικός και ποτέ δε μπορεί να συμφύρεται με το καθεστώς της κραυγαλέα άδικης επί του προκειμένου νομιμότητας. Γιατί στην περίπτωση αυτή η προϊσταμένη του εκκλησιαστική αρχή θα πρέπει να εκπονήσει διατριβή σχετική με τη θεολογία των τοκογλυφικών πλειστηριασμών. Μια και αυτές τις μέρες δίνει και παίρνει η θεολογία του πολυθρύλητου κάστανου…
Αλλά μια και περάσαμε απ’ την κρατική αδικοκρατία στην ομογάλακτη αδελφή της δεσποτοκρατία ας εγκύψουμε με για λίγο και στη θεολογία του κάστανου. Πολύ περισσότερο μάλιστα, αφού έγινε αιτία να χλευαστεί το όνομα μιας απ’ τις μεγαλύτερες διαχρονικά πνευματικές προσωπικότητες της Εκκλησίας μας. Παρότι ο άγιος Παΐσιος βρίσκεται πολύ ψηλά, για να τον φτάσει το σάλιο των οποιωνδήποτε κρετίνων χλευαστών του. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν παραμένει η σχετική με την περί κάστανου θεολογία απορία. Η οποία, κατά την ταπεινή γνώμη του γράφοντος, φαίνεται να είναι αποκύημα της προκρούστειας λογικής του ανελεύθερου και τυπολατρικού δεσποτικού θρησκευτικού περιβάλλοντος. Το οποίο συρρικνώνει την εμβέλεια της πίστης σε κάποια «θαυματουργά» αντικείμενα, ενώ παράλληλα εμποδίζει να ιδούμε τον απέραντο ωκεανό του θαύματος, μέσα στον οποίο κυριολεκτικά κολυμπάμε(*).
Είναι δε αξιοσημείωτο ότι, για να δικαιολογηθεί η ουρανομήκης αυτή γκάφα επιστρατεύτηκε συν τοις άλλοις και το ευαγγελικό περιστατικό της γυναίκας, που θεραπεύτηκε απ’ την αιμορραγία. Όπου είναι χαρακτηριστικό πως ο Χριστός, δεν είπε στη γυναίκα «το κράσπεδο του ιματίου μου σε θεράπευσε» αλλά «η πίστη σου σέσωκέ σε». Που σημαίνει ότι σε κάθε περίπτωση απαραίτητη προϋπόθεση της θαυματουργίας είναι η πίστη.
Βέβαια κάποιοι μπορεί να πουν στην ελαχιστότητά μου ότι εμένα δεν μου πέφτει λόγος επί του προκειμένου. Δεδομένου ότι ο Μητροπολίτης Αιτ/νίας με έχει κηρύξει προ τετραετίας περίπου αιρετικό. Αλλά μου μένει η απορία: Γιατί, ενώ μου απαγόρευσε το κήρυγμα, οι διαπρεπείς ιεροεξεταστές του δεν καταδέχτηκαν να προσδιορίσουν το δόγμα της δεσποτικής ορθοδοξίας που προσέβαλα; Για να ενδυθώ, επιτέλους, στολή μετανοίας και ανυπόδητος εν καιρώ βαρυχειμωνιάς να ζητήσω συγνώμη, όπως ο αυτοκράτορας της Γερμανίας Ερρίκος ο 4ος ζήτησε στην Κανόσσα απ’ τον πάπα Ιλδεβράνδη!…
π Ηλίας Υφαντής
(*) Η υποσημείωση είναι δική μου και θέλω να τονίσω το δεύτερο μισό αυτής της φράσης (τον απέραντο ωκεανό του θαύματος, μέσα στον οποίο κυριολεκτικά κολυμπάμε). Και να διευκρινίσω ότι δεν θα μπορούσε το θαύμα της ζωής να αποδοθεί καλύτερα.
Φ
