Μονόλογοι στον Προϋπολογισμόν!

Είναι ατελείωτοι οι μονόλογοι στην Βουλήν κάθε τέτοια εποχήν με την «συζήτηση» για τον Προϋπολογισμόν. Το αυτό  φαινόμενον παρατηρείται και σε κάθε Νομοσχέδιον. Ομιλίες ατελεύτητες άνευ αντικειμένου εν πολλοίς. Οι παρατηρήσεις για τον Προϋπολογισμόν και τα ποσά που αναφέρει έπρεπε να συζητούνται στην αίθουσα της Ολομελείας, παρόντων απάντων των Βουλευτών. Να αναπτύσσονται απόψεις γύρω από κονδύλια που είναι καταφανώς συζητητέα. Να ακούγονται οι θέσεις και οι προτάσεις και να λαμβάνεται από  κοινού απόφαση.΄Οχι ό,τι προτείνει η Κυβέρνηση, να ψηφίζεται, αλλά ό,τι προκύψει από την διαλογικήν συζήτηση.

Είναι αναμφίβολον ότι πολλές προτάσεις των Βουλευτών θα είναι επωφελείς για το κοινωνικόν σύνολον και αυτό τούτο  το Κράτος. Δεν γίνεται όμως κάτι τέτοιο. Εισάγεται το Σ/Ν του Προϋπολογισμού και μετά από εβδομαδιαία ακατάσχετον μονολογίαν, ψηφίζεται πάντοτε από το κυβερνών κόμμα!!

Όσα αναφέρονται από τους αγορητές, είναι στην συντριπτικήν τους πλειοψηφίαν  εκτός θέματος! Δεν αναφέρονται αποκλειστικώς και λεπτομερώς σε κάποιον κονδύλια του Προϋπολογισμού που τα θεωρούν υπερβολικά ή μη αναγκαία, ή ανεπαρκή, στην σκοπιμότητα άλλων πιστώσεων , αλλά ακούμεν εν ομοβροντία, τι πέτυχε το Κόμμα μέχρι σήμερα, τι θα προσφέρει και ότι όσα αναφέρει η Αντιπολίτευση είναι ψευδή και συκοφαντίες. Από την άλλην πλευράν το ίδιον εκ μέρους των αγορητών όλων των αντιθέτων παρατάξεων. Γενικώς αλληλοΰβρεις, αλληλοκατηγορίες, υποσχέσεις ότι το δικό τους Κόμμα θα  προσφέρει ευτυχία στους πολίτες και θα διώξει τα Μνημόνια, τους φόρους, και την φτώχειαν! Λόγια κενά περιεχομένου από όλες τις πτέρυγες.

Χωρίς διάλογον, πρόταση και αντιπρόταση δεν καταρτίζεται άρτιον Νομοσχέδιον. Οι αγορητές εξαπολύουν από του βήματος της Βουλής τις επιθετικές τους τάσεις. Και ας υποθέσομεν ότι σ΄αυτές υπάρχουν αξιόλογες προτάσεις ένθεν κακείθεν. Εφ’ όσον δεν υπάρχει συζήτηση επί των εισηγουμένων, αλλά όλον το διάστημα κυριαρχείται  από μονολόγους, είναι αυτονόητον ότι θα υπάρχουν κενά.. Αν κάποια επιτροπή προμελετά τα νομοσχέδια, αυτό δεν σημαίνει τίποτε. Ο Βουλευτής που θα ψηφίσει  δεν έχει πλήρη γνώση του κειμένου του Νόμου. Το ψηφίζει επειδή τον προτείνει το Κόμμα και επειδή δεν έχει  πολιτικόν λόγον. Αν εκφρασθεί αντιθέτως διεγράφη αυτοστιγεί από τον αρχηγόν!! Που το βρήκε αυτό το δικαίωμα ο κάθε αρχηγός; Ο Βουλευτής είναι επιλογή του Λαού. Αν είναι ανάξιος,  ο Λαός θα τον κρίνει όχι ο πολιτικώς αρχηγός του.

Στις αγορεύσεις διαπιστώνεται ακόμα ο ρόλος των ειδικών Συμβούλων των Βουλευτών, από τους λόγους που τους έγραψαν και εκφωνούν, απολύτως αφοσιωμένοι στο χειρόγραφον, μη τυχόν και χάσουν τον ειρμόν! Οι χειρόγραφες αγορεύσεις  δεν επιτρέπονται, ειμή μόνον στην συζήτηση του προϋπολογισμού. Εδώ αναγιγνώσκεται  η ομιλία όλη από χειρογράφου και συνήθως  εκτός προϋπολογισμού.

Σαν κορυφαίος Νόμος που είναι ο Προϋπολογισμός, έπρεπε να συζητείται  επί αναφοράς των πιστώσεων και ενωπιον των τριακοσίων, να εκφράζονται απόψεις και να εγκρίνονται οι ορθές. Διαλογικήν συζήτηση δηλαδή και όχι μονολόγους για τους οποίους δεν υπάρχει αντίλογος, αποδοχή ή  απόρριψη των προτάσεων. Άλλωστε στο σύνολον δεν υπάρχουν προτάσεις αλλά κατακρίσεις και ύμνοι!! Στην Αθηναϊκήν Δημοκρατίαν οι Νόμοι ψηφιζόταν με διάλογον. Γιατί δεν τους μιμούμεθα;;;

Μιχαήλ Στρατουδάκης